Uzun zamandır bayram sevincini unutmuştum. Biz mesleğimiz gereği bayramda da çalışıyoruz.
E bir de yetişkin olmanın verdiği heyecansızlıkla pek bayram havasında geçirmiyorduk son yılarda bu özel günü.
Ancak bu yıl pandemi gölgesinde de olsa ve yine çalışıyor olsam da bizim evde bir bayram havası vardı. Eşimin annesinin bizde olması ve çocukların artık bayramın anlamını daha iyi anlar olmasıyla bu yıl evde işler değişti.
Bayramın ilk günü küçük kızım gözlerini açar açmaz "Bugün bayram, para toplama günü" deyip sevinçle yataktan fırladı. Çok şaşırdım. Daha önceki yıllarda "Bugün bayram" deyip zorla kaldırıyordum. Her yıl bayramlık alsak bile bayram kavramını bizim çocukluğumuzdaki gibi yaşamadılar. Çünkü biz güzel kıyafetleri sadece bayramda alırdık.
Şimdi öyle değil ki, ne isterlerse her zaman alınıyor. Hatta istedikleri şeyin linkini whatsapp'tan gönderiyorlar biz alıyoruz.
Akşam eve gittim, heyecanla anlatıyorlar:
"Anne biz komşuları dolaşıp para ve şeker topladık. Şu kadar paramız oldu biliyor musun?" Bende ikinci bir şaşkınlık dalgası... Özellikle büyük kızım. "Para vereyim" desen "Yok benim param var, istemem" diyen bir çocuktur. Öyle kolay kolay da kimselerle konuşmaz. Nasıl oldu da kapı kapı dolaşıp para istedi?
Normalde kızmam gerekirdi pandemi döneminde böyle bir şey yaptıkları için...
Ama sanki hissetmiş gibi önce aceleyle açıklama yaptılar "Sadece bizim apartmanda ve uzaktan bayramlaştık" diye...
MAHALLE KÜLTÜRÜ
Onların heyecanı beni 30 yıl önceye götürdü... Sıcacık oldu içim. Her gün çikolata alsak da istedikleri her şeyi yapsak da o heyecanı hala yaşayabilmiş olmalarına çok sevindim.
Bu bayram heyecanını yaşatanın aslında mahalle kültürü olduğunu bir kez daha anladım. Çünkü oturduğumuz apartmanın hemen önünde park var. Bu yıl ilk kez çocuklar her gün orada buluşuyorlar.
Apartmanın önüne halı serip, oyuncaklarını çıkarıp evcilik oynuyorlar.
Tıpkı 30 yıl önce benim yaptığım gibi.
Paten sürüyorlar, bisiklete biniyorlar.
Mahallenin tüm kedileri ve köpekleriyle arkadaşlar. Hepsinin zayıf ve güçlü yanlarını iyi biliyorlar. Yardıma ihtiyaç duyanları kucaklıyorlar. Bazen gürültü yapıp komşuları rahatsız ediyorlar ve topları olmadığı için saçlarını kesmekle tehdit ediliyorlar. Yani tam bir mahalle kültürü ile büyüyorlar. Herkes pandemi yüzünden yalnızlaşsa da bizim çocuklar sosyalleşti.
Bu dönemde biz ebeveynler iki tehlikeden birini seçmek zorunda kalıyoruz. Dijital bağımlılık ya da korona virüs... Maskelerini taktıkları ve hijyene dikkat ettikleri sürece ben dışarı çıkmalarına izin veriyorum.
Çünkü bu da onlar için bir tecrübe kendilerini korumayı böyle öğrenecekler.