Kendimi bildiğim bileli duyarım bu sözü "yalan dünya". Anladık, bu kadar yalansa niye gerçekmiş gibi her şeyi dramatik hale getiriyoruz.
Sözde esprili bir yaklaşım içinde ironi yaparak gerçekleri geçiştirmeye çalışıyoruz.
Öyle sihirli bir kelime ki, hayatımızı hallaç pamuğuna çevirmiş. İşimize gelmeyince okkalı bir küfürle her şeye saldırıyoruz.
Hani belki komik olacak ama kocaman bir yalanız işte. Bedenimiz bize ait değil.
Mal dediğiniz bu dünyanın devre mülkü gibi. Kim öle kim kala misali nerede eriyip tükeneceği meçhul.
BİR İNSANLIK DERSİNDEYİZ
Bir nesil çalışır bir nesil yer dediğimiz elimizde patlayan bir balon. Sağlık bile emanet. Bin yıllık bir ömür olsa ne yazar. Ölümlüyüz sonuçta.
Eskilerin bilgeliğini hiçbir şeye değişmem.
Söyledikleri her şey ağırlığınca "altın" değerinde. Gerçi altın da sonuçta bir maden. Her şey bu dünyaya ait animasyonlar. Gez, dolaş, oyalan, son durak belli nasıl olsa. Kaçış yok. Hepimizin toplanacağı adres aynı. Yazıma biraz karamsar başladım.
Son yıllarda öylesine dünya nimetlerine kendimizi kaptırmıştık ki; evrenin tokadı fena geldi. Acıyan yerlerimizi tuta tuta, gerçekleri görmezlikten gelemeyiz. Hırslar, egolar, aşklar ve sevdalar, para pul bir kalemde yok oluyor. Ne kadar alim olursak olalım, bilgimiz bile, yumruk kadar beynimizde kalıyor. Sıfırlanıp kayboluyoruz.
Ruhsal yolculuğumuzda bize en gerekli olan ihtiyaçlarımız çırılçıplak ve maalesef işte bu konuda sınıfta kalan bir insanlık dersi içindeyiz. Aşklar, şarkılar, hayaller, ilişkiler hep 'yalan' düzeneği içinde kurgulanmış.
Ve biz sabun köpüğü hayatımıza anlamlar yüklemeye devam etmekle meşgulüz. Peki ama kişiler neden yalan söyler? Konumuzun odak sorusu?
Bu duygunun altında neler saklı acaba?
Yalan söylemenin sebepleri iyi hissetmek, eleştiriden kaçmak, gerçek söylendiğinde yaşanacak cezadan çekinmek, başkaları tarafından onaylanma ihtiyacı, gerçekten zarar göreceğini düşünmek ya da çıkar sağlamak olabilir mi? Yalan söyleme konusunda yine uzmanlarımıza sorularımız yönelttik ve ilginç cevaplarla karşılaştık.
ÇOCUKKEN NORMALMİŞ DE...
Bazı kişiler sadece ilgi çekmek için çok renkli hikayeler anlatırlarmış. Hedefleri zor bir durumdan kurtulmak veya çıkar sağlamak değilmiş. Sadece ilgi odağı olmakmış. Bu tür yalanlara 'pseudologia fantastica' deniyormuş.. Anlamı 'fantastik laflar uydurma'. Bunlar genellikle 'oyuncu' kişilikte olmasından kaynaklanıyormuş.
Yalanın bile iyisini uydurmak zekâ gerektiriyormuş. Çocuklukta yalan pek de anormal değilmiş, ancak bir insanın ileride yalancı olup olmayacağı genellikle ergenlik yıllarında kendisini belli edermiş. İnsanların çoğu zor bir durumdan kurtulmak için, kendilerini iyi durumda göstermek için de söylerlermiş.
Korku insanı yalana götüren bir unsurmuş.
Ama asıl tehlikeli yalan, içinde korku değil çıkar unsurunun bulunan şekliymiş. Herkes yalanın tarifini kendine uygun yapmış ve hayattan öğreneceğimiz daha çok şey var. Yorgun bir dünyanın üstünde oturuyoruz. Hepimiz; hayata biraz kırgın, biraz öfkeli, biraz kızgınız.
Beklentilerimize istediğimiz cevabı alamadığımız için birbirimizi oyalama oyunları icat ediyoruz. Aynı geminin yolcularıyız. Kendi yalanlarımızın kurbanlarıyız.
Allah hepimize akıl fikir versin bu kocaman 'yalan dünya'da...