Kendinizle aranız nasıl bugünlerde?
Şüphesiz kendinizi seviyorsunuz, peki kendinize iyi dileklerde bulunuyor musunuz? Mesela zor bir işin ortasında birden durup "Kolay gelsin" diyor musunuz?
Ya da ekmek arası domates peynire bile hasret kaldığınız diyetin bilmem kaçıncı gününde, "Aferin sana koçum. Çok iyi gidiyorsun" gibi gazlayıcı cümleler kuruyor musunuz kendi kendinize? Ben de yapmıyorum ama düşünüyorum ve soruyorum, neden olmasın?
SÖZÜN GÜCÜ
"Pembe Fili Düşünme" kitabının yazarı Uzman Psikolog Zeynep Selvili Çarmıklı ile yapılan bir röportaja denk geldim geçenlerde. Kişinin kendine göstereceği şefkatin önemine dikkat çekiyor Çarmıklı.
Ve diyor ki: "Ben sözün kendisine inanıyorum.
Birine 'Kolay gelsin' demenin teşvik edici gücüne, 'Acını anlıyorum, yanındayım' demenin yatıştırıcı rolüne inanıyorum.
Ne gariptir ki sevdiğimiz kişilerle iletişim kurarken başvurduğumuz tüm o anlayışlı ve güzel sözler, kendimizle ilişki kurarken aklımızdan uçup gidiyor. İş kendimize geldiğinde sözlerimiz çok sert olabiliyor..." Ne kadar da haklı.
Yaş aldıkça uzaklaşıyoruz çünkü şefkat denilen o ihtiyaçtan. Geçenlerde koskoca kadın halimle, hayalimde ölen annemle babamı oturttum birer yanıma. Ağladım da ağladım... "Keşke" dedim, "Keşke yanımda olsaydınız..." Sonra, hayatının son 10 yılında annemle mevcut dertlerimi ne kadar az paylaştığımı hatırladım. O artık yaşlıydı, sağlık sorunları vardı ve üzülmemesi gerekiyordu çünkü... Kıyamıyordum. Daha çok o benim çocuğum gibiydi. Velhasıl, anne ve babaları hayatta olanların da şefkat ihtiyacını bu kanaldan karşılayabildiğini sanmıyorum.
Hele ki belli bir yaştan sonra...
Geriye eş, arkadaşlar, kardeşler, kuzenler, aile büyükleri ve çocuklar kalıyor ama yara/ihtiyaç, adı her ne ise hiç kimsenin erişemeyeceği kadar derinde. "Yetişkin her insanın, gerektiğinde kendisine de anne-baba olması mümkün mü? Bunu yapabilirsek zor zamanları daha kolay atlatabilir miyiz?
Dahası bu sağlıklı bir tutum/davranış olur mu?" diye düşündüğüm bir sırada karşıma çıktı Çarmıklı'nın öz-şefkat ile ilgili sözleri.
NİYET DUYGUDAN ÖNEMLİ
Peki nasıl yapacağız? Kendimize nasıl şefkat göstereceğiz?
Çarmıklı'nın buna yanıtı şöyle: "Öz-şefkat bir davranıştır, eylem içerir. Sıkıntı içindeyken kendimize yardımcı olmak için gerekeni yapmamızı sağlar. Önemli olan sevgi dolu olmaya, şefkatli olmaya, nazik olmaya niyet etmek. Niyet, duygulardan daha önemli.
Zamanla duygular da niyeti takip edebilir." "Niyet duygudan önemli" cümlesini ayrıca çok önemsedim. Hayatın daha pek çok alanına uyarlanabilir. Benim öncelikli niyetim, en kısa zamanda kitabı alıp baştan sona okumak. Elbette hiçbirimiz 7/24 ortalıkta 'şefkat' diye gezinmiyoruz ama ihtiyaç hasıl olduğunda öz kaynaklardan karşılamak da kulağa gayet hoş geliyor doğrusu.