Bilgisayarımızı açtığımızda ihtiyacımız olan dosyaları aramak istemediğimizden masa üstünde kısayollar oluştururuz.
İşte aynen bunun gibi, bir şeyi her seferinde en baştan öğrenmekle ilgili çaba sarf etmemek için beynimiz tasarruf yoluna gider.
Alışkanlıklar, hayatın bize verdiği kısayollardır.
Alışkanlıklarımız sayesinde aynı anda birden fazla şeyi yapabilir (örneğin düşünmeden araba kullanır, bu arada biriyle telefonda görüşürüz), yeni şeyler öğrenmeye vakit ayırırız. Bu sayede yine, tehlike işareti olan şeylere çabuk ve otomatik tepkiler veririz. Acı bir fren sesi duyduğumuzda, bunun nereden geldiğine bakmadan kendimizi yoldan dışarı atmaya alışmışızdır mesela... Alışkanlıklar öğrenmeyi kolaylaştırır, hayatı pratik hale getiririr, hatta kimi zaman hayat bile kurtarır.
Ancak aşırı ve tersine çalıştığında bize doyum vermeyen işten ya da ilişkiden ayrılmamıza izin vermez (alışkanlıkların terk edilmesi, beynin konfor bölgesinden uzaklaştığı için acı verir çünkü). Sigaraya alıştığımız için uzun vadede bizi öldürebilir. Ya da bazı alışkanlıklar önyargı haline geldiği için bazı insanlara yargısız infaz yapmamıza yol açabilir.
DOĞAL DÜŞMAN
Alışkanlıklar, hayatı otomatik viteste yaşatır.
Çoğunlukla farkındalığı öldürür. Bu yüzden tek doğal düşmanı, farkındalıktır. Farkındalığınız da arttığında alışkanlığınızı öldürür.
Tek yapmanız gereken, otomatik, yani bilinçsiz yaptığınız hareketleri bilinç üstüne çıkarmaktır. Uzun zamandır beni zehirleyen bir alışkanlığım vardı: Kendimle ilgili (hem kendime, hem de çevreye) çok fazla negatif şey söylüyordum. Bana kalırsa, yaptığım bu şey objektif ve dürüst olmaktan kaynaklanıyordu.
Tevazu ve dürüstlük kolesterol gibidir.
Bir miktar kolesterol gerekir çünkü yaşamın yapı taşıdır. O olmazsa hücre hayatta kalamaz. Ancak fazlası da sizi damar sertliği ile öldürür. Ben de negatif ifadelerle aslında hayata bakışımı azar azar zehirliyordum.
Bunu yeni fark etmiştim ama alışkanlıklar çok güçlüdür. Farkındalığımı daha güçlendirmek için bir yöntem geliştirmeliydim. Bu öyle bir yöntem olmalıydı ki bir kazan-kazan durumu oluşturmalıydı.
KENDİME CEZA
Sonunda buldum. Her negatif söylem ya da düşüncede, kendime bir ceza parası kesecek, bu parayı da ay sonunda ihtiyaç sahiplerine verecektim. Zaten insanlara yardım etmeyi seven biri olduğumdan bu ceza miktarını yüksek belirledim. Ay sonunda bir baktım ki, böyle giderse maaş bitecek, miktarı düşürmek zorunda kaldım. Yeni belirlediğim miktar bile bütçemi zorlamaya başlayınca anladım. Meğer ben kendime ne yapıyormuşum!
İnsan canı yanmadan anlamıyor. Neyse ki benim canımın yanması birilerine rızık sağlıyordu. İki ay sonunda, artık dilimi tutabildiğimi keşfettim. Hedefimi hala tutturabilmiş değilim, ancak kırk yıllık alışkanlık da iki ayda tamamen yok olmuyor.
Size de öneririm. İster sigarayı bırakmak için, ister başka bir alışkanlığınızdan kurtulmanız için bu yöntemi uygulayabilirsiniz.
Umarım siz de kendinizi terbiye ederken bir yandan da ihtiyaçlı bir sofraya ekstra bir tabak koyabilirsiniz.