Sıkça yanlış kullanımına rastladığımız sözcük: Naif...
Birinin ne kadar kibar olduğunu anlatmak için kullandığımız sözcüğün temel anlamı aslında deneyimsiz, toy anlamına gelmekte. Bizim ifade etmeye çalıştığımız anlamı verecek olan kelime ise 'nahif'... Nahif, ince, hassas, kibar demek...
Yani birinin ne kadar nazik, ince düşünceli olduğunu anlatmaya çalışırken istemeden aslında ona tecrübesiz, acemi, toy demiş olabiliyoruz. Keşke bütün hatalar bu kadar masum olsa... Ama neyse ki hatasız kul olmasa da, birçoğunu nahiflikle telafi edebilme şansımız var.
CEHALETIN TÜRLERI
Topluma yerleşmiş, sık kullanılan kelimeleri hatta bazen de davranışları araştırıp sorgulamadan doğru kabul ettiğimizde cehaletin yayılmasına da vesile olabiliyoruz. Cehalet ise hata yaptırıyor elbette...Ve ne kadar kibrin esaretine düşsek de, kabul etmeliyiz ki cehaletimizin sınırı yok. Bilmediğimizi bilmemek ise kör cahillik aşamasına getiriyor bizi...
Kibrin de doğduğu yer olan kör cahillik seviyenin telafisi ise çok mümkün görünmüyor.
Sonuçta bilmediğini bilmeyene, ne öğretebilirsiniz ki?...
Bilmezlik bilgisizlik anlamına gelen cehaletin başka türleri de var elbette. Temel bilgiler eksikliğinden kaynaklanan cehalet en kolay olanı mesela. Okullarda, evlerde verilecek temel bilgiler bu basit cahilliği çok çabuk giderecektir.
Ancak görgü ve kendini tanıma yetersizliği sonucu oluşan cehalet en çok uğraştıranı ve çevresindekileri en mutsuz edeni. Haliyle gittikçe de buna muzdarip kişiden uzaklaştıranı.
(Muzdarip diyorum çünkü en büyük zararı kendisi görmekte aslında) Yalnızlığa mahkum edeni yani. Ve ne acı ki, üzerinde en az çalışılanı.
Okullarımızda velilerin de isteği ile akademik başarıya yoğunlaşmışken, en temel görgü kurallarını bile bilmeyen, karşısındakini hatta kendini dahi tanımayı elzem görmeyen çocuklar yetiştirmekteyiz. Keza evlerimizde de...
Üstelik bilgiye yanlış da olsa kolay erişimleri, kibirlerini yükseltmekte.
Yani nahiflikten uzak naif çocuklar yetiştirdiğimizde hayatın inceliklerini de yok edebiliyoruz.
En basit görgü kurallarının bile kişiler arasında sevgi ve saygıyı geliştirdiğinden hareketle, birbirini sevmeyen kişilerin mutluluğundan bahsedemeyeceğimiz de aşikar.
Gelecek kaygısı ile çocuklarımızın mutluluğu için böylesine çabalarken, en temel kuralı dikkate almıyor muyuz acaba? İncelikten yoksun hayatın nasıl da sevimsiz olacağını çok mu göz ardı ediyoruz?
INCELIKLERLE GÜZEL
Görgü kuralları diğerlerini umursama, değer verme yöntemleridir aslında. Bencillikten uzaklaşma, birlikte varız diyebilmeyi sağlar.
Bu kurallar ile en kötü fikir ayrılıklarını bile bal tadında söyleyebiliriz. Patron çalışanın, anne çocuğunun ya da öğretmen öğrencisinin eksiklerini bu kurallar çerçevesinde tamamladığında sevgi ve saygı ilişkileri gelişecektir.
Yapıcı olunacak, yıkıcılıktan kurtulunacaktır.
Görgü eksikliğinden kaynaklanan cehalet, sadece kişinin kendisine değil topluma da zarar vermekte.
O yüzden sıkça vurguluyoruz akademik başarı telafi edilebilir, ancak temel değerler ve alışkanlıklar tam da çocukluk döneminde verilmeli. Bu değerlerin telafisi çocukluktan sonra neredeyse imkansız hale geliyor.
Bu değerleri vermek, bizim ebeveynlik, öğretmenlik görevimiz olmakla birlikte toplumsal sorumluluğumuz aynı zamanda.
Çocuklarımızın naifliği yani toyluğu ve tecrübesizliği zamanla verdiğimiz eğitimle nahifliğe dönüştüğünde; birbirini anlayan, önemseyen, vakit ayıran bireylerle mutlu toplumun temelini atmış olacağız.