Pandemi düzenine geçeli bir yıl oldu. Peki bu bir yılın sonunda normal anlayışımızın yer değiştireceği aklınıza gelir miydi? İlk başlarda gelip geçici bir durum sandığımız bu yeni düzene hep 'eskiye döneceğiz' diye bakıyorduk. "Şu pandemi bir bitsin", "Şu virüs bir gitsin" diye başlıyordu bütün cümlelerimiz. Ancak geçen gün fotoğraflara bakarken bir şey fark ettim.
Eğlenceli bir ortamda 15 kişi kafa kafaya fotoğraf çektirmişiz. Bu fotoğraf beni dehşete düşürdü. "Aman Allah'ım nasıl da kalabalık ve dip dibeyiz"...
Eskiden olsa "Hey gidi güzel günler" diyerek bakacağım bu fotoğrafın beni dehşete düşürmesi bir gerçeği de yüzüme vurdu. Eskiye dönüş o kadar da kolay olmayacak. Normal algımız yer değiştirdi. Sanki hayatımız hep böyleymiş gibi hissetmiyor musunuz siz de?
EVDEN ÇIKARKEN DİKKAT
Eski normalde maskeli birini görünce, "Yazık kanser hastası galiba" diye düşünürdük.
Şimdi ise maske takmamış birini görünce zombi görmüş gibi oluyoruz.
Maske, ayrılmaz parçamız oldu, evden çıkarken unutulmaması gerekenler arasında telefon, gözlük, anahtar ve cüzdanın bile önüne geçerek birinci sıraya yerleşti.
Eskiden cenazeye, düğüne gitmemek ayıptı, şimdi ise gitmek affedilemez. Toplu taşımada pek fazla bir yere dokunmamaya hep gayret ederdim ama şimdi dokunanlara hayretle bakıyorum. Bunca yıllık alışkanlıklarımız bir yıl içinde öyle bir alt üst oldu ki "Virüs bitti" deseler bile eskisi kadar umarsızca ve özgürce gezip dolaşabileceğimizi sanmıyorum. İnsandan kaçmaya öyle bir kodlandık ki bir daha biriyle kucaklaşabilecek miyim, birinin elini sıkabilecek miyim merak ediyorum.
PLAN YAPAMAMAK!
Yeni düzende değişen bir şey daha var... Plan yapamamak... Yaptığımız her plan her an sallantıda. Okullar açıldı.
Çocuklar okula gidiyor güya ama bir bakıyorsunuz okulda 3 öğretmende virüs görülmüş... Hoop bütün düzen bozuluyor.
Sabah bir mesajla okul olmayacağı söyleniyor. Plansızlığa da alıştık... Anneme eskiden bir hafta sonrayla ilgili bir şey sorardım. Annem "Nasip" diye cevap verdiğinde çok sinirlenirdim. Çünkü tüm işlerimi ona göre ayarlamak isterdim.
Ama şimdi bana bir şey sorana "Nasip" diye cevap veriyorum çünkü artık son dakikaya kadar hiç bir şeyin garantisi yok. Şimdi de çocuklarım bana kızıyor.
Annem ise bu duruma kıs kıs gülüyor.