Acıda birleşmek

Ülkemizin dört bir yanı yangın yeri... Aslında sadece ülkemizde de değil bu yangınlar dünyanın birçok yerinde...
Ama işte ateş en çok da düştüğü yeri yakıyor. Acımız çok büyük.
Ağlayan insan lar, çaresizlik, gökyüzünü saran karanlık, yanan ağaçlar ve hatta yanan hayvancıklar... Biz fotoğraflarına bakmaya dayanamazken yangını yaşayanlar bununla mücadele etmek durumunda kalıyor.

Ama yangın haberlerinde içimizi serinleten birkaç iyi şey var. Felaketlerle birbirine kenetlenen iyi insanlar. Hayvanları kurtarmak için çaba sarf edenler, felaketzedelere yardım gönderenler, hatta eline kovayı alıp koşanlar...

AYDA'NIN KURTULUŞU
Alevlerin arasından küçücük bir kaplumbağayı kaçırmaya çalışan bir insan gördüm mesela... Bu tıpkı depremde kurtarılan Ayda bebeğin enkazdan çıkarılması gibi benim için. Hiçbir farkı yok. Tek bir ağaç tek bir hayvan dahi kurtarılsa, acı içinden bir kuple serinlik yaşatmıyor mu size de... O zaman da herkes o minik can için seferber olmuştu. Ayda kurtarıcısının parmağını tuttuğunda tüm ülke ağlamıştı.

KOVAYLA SU TAŞIDILAR
Şimdi de cennet koylar cehenneme döndü... Orada bulunan insanlar denizden kovalarla taşıdıkları sularla doğayı kurtarmaya çalışırken pek çok insan da kurtulan hayvanlara, afetzedelere yardım için canla başla koşuyor.
Bir de kahraman yangın söndürme ekipleri var. Kardeşim iki yıl önce İzmir Menderes'teki yangının ortasında kalmıştı.
Köylülerle birlikte canla başla yangının yayılmaması için çalıştıklarını anlatırken, bir cümle kurdu: "Yangın öyle bir şey ki, 1 kilometre yakınına yaklaşmak bile çok zor."

SİVİLLERDEN DESTEK
Şimdi bu cümleden yola çıkarak düşünüyorum da yangına müdahale eden söndürme ekipleri için "İşleri bu, yapacaklar tabii" denemez. Bu durmda köylüsü, tatilcisi, turisti kim varsa elini taşın altına koymak zorunda ve de koyuyor da... Üniformalı kahramanlara sivil kahramanlardan destek geliyor. İnsanlık acıda birleşiyor.