Geçtiğimiz günlerde "Hayatın Tutsakları" isimli bir belgesel izledim.
Teslimiyet sendromu ile ilk kez tanıştığım bu belgesel beni derinden etkiledi. 2003 ve 2004 yılları arasında ortaya çıkan bu garip (hastalık!) durum sadece çocuklarda görülüyor. Özellikle de İsveç'teki mülteci ailelerin çocuklarının yaşadığı bu derin uyku ya da koma hali Avustralya'daki mülteci çocuklarda da görülmeye başlamış. İsveç'te tanısı konmuş 200 çocuktan birkaçının hikayesine konuk olmak acı verici.
Savaşların ortasında kalan veya belli azınlıklara dahil olarak uğradıkları psikolojik- fiziksel şiddet sonrası aileleriyle sığındıkları ülkeden gönderilme korkusunun neden olduğu bu durum, önceleri çocukların rol yaptığı, hatta daha ileri giderek ailelerin sığınma taleplerinin kabul edilmesi için çocuklarını özellikle zehirlediği bile düşünülmüş.
GÜVEN İYİLEŞTİRİYOR
Ancak çocuklar öyle bir halde ki eve gelen doktor, çocuğun vereceği tepkiyi ölçmek için karnına buz torbası koyuyor.
Hiç tepki vermeyen çocuğun tansiyonunda ve nabzında bile bir değişiklik olmuyor.
Ancak sığınma isteği kabul edilen ailelerin çocukları aldıkları güven duygusu ile yavaş yavaş iyileşmeye başlıyor ve geçirdikleri zamanı hatırlamıyorlar.
Bu belgeseli izledikten birkaç gün sonra sosyal medyada bir paylaşıma denk geldim. Paylaşımın başlığı, "Biri size al bu ilaç çocuğunu ömür boyu hasta edecek dese o ilacı çocuğunuza verir miydiniz?", " Ne biçim bir soru bu? Tabii ki hayır" diye devam eden paylaşımda, bu ilacın çocuğumuza aşıladığımız kaygı olduğundan bahsediyor. Donna Jackson Nakaza'nın, 'Kesintiye Uğrayan Çocukluk' kitabında ise olumsuz çocuk deneyimlerinin yetişkinlik hayatımızı nasıl etkilediği ve kronik hastalıklarımızın bu deneyimlerden beslendiği de anlatılıyor.
Son yıllarda özellikle pandemi ile hayatımızı ele geçiren kaygı, çevre sorunları ve ekonomi gibi kılıklarda ortaya çıkıyor.
Eğer onların kaygı ilacıyla zehirlenmesini istemiyorsak çocuklarımızı haberlerden ve kaygı dolu yetişkin konuşmalarından uzak tutmamız şart.