Hayata yeniden başlamak... Tıpkı yara almış bir devlet gibi, tıpkı dost bildikleri tarafından ihanete uğramış bir hükümet gibi... Kadın veya erkek için, biten bir ilişkinin ardından hayata yeniden başlamak, ne kadar da zahmetli ve emek isteyen bir süreç...
Ülke meseleleriyle başlayan dost sohbeti, gecenin ilerleyen saatlerine, güneş yeniden doğmaya hazırlanana dek sürdü.
Sabahın erken saatlerinde uyanık kalmanın, yaralı yürekler için, kırık kalpler için tedavi edici olduğuna inanıyorum.
Güneşin doğduğu ilk dakikalar mucizevi değil de nedir?
Hatayı hatayla örtmemek lazım. Hata hatayla temizlenemez ama ikili ilişkilerde, kafası karışık kişi için ne zor bir sınavdır, yeniden başlamak...
Kadın şöyle dedi, "Onu çok sevdim, on yıldır birlikteydik, yıllar içinde o kadar yıprandım ki; bitiriverdim"...
"Peki, mutlu musun" diye sordum.
"Değilim" dedi, "Gelen gideni aratıyor, keşke kocamı hatalarıyla kabul etmeyi başarabilseydim"...
HERKES DİĞER YARISINI ARAMAZ!
İnsan tek başına yaşayamıyor, kabul ama herkesin şu hayatta diğer yarısını aradığına inanmıyorum. Kadın ve erkek bir bütünü oluşturmaz, her zaman birbirini tamamlamak zorunda değildir.
Ben yarım değilim ki, diğer yarımı arayayım.
Ben bütünüyle, aklı başında, duyguları, sezgileri, hayalleri, arzuları olan bir kadınsam; aynı şekilde ne istediğini bilen, sağlam karakterli, beklentilerinin farkında bir erkek olsun isterim hayatımda.
Bu cümleyi sadece kendimle alakalı kurmadım... İki bütün insan daha keyifli olmaz mı?
İnsanın en büyük eksiği, kendini bilmemek; sabaha vardığımızda ortaya çıkan sonuç buydu. Kadınlar erkeklerden, erkekler kadınlardan yana dertli. Ayrı ayrı da birarada da olunamıyor, şöyle ağız tadıyla sürdürülen ilişki az.
Erkek evliliği ve ilişkiyi yürütmenin yolunu bulmuş; çokeşlilik! Kadın bunu kabullenmiyor ve istemiyor. Net...
Karısını, ailesini seven erkekler var, çok var hem de... Onları seviyorum, hayranlıkla izliyorum. Karısını seven erkek ikiye ayrılıyor, sadık olan ve olmayan diye. Bu da gecenin ortaya çıkardığı sonuçlardandı.
Soru şu; neden aşkı, ilişkiyi ve birlikteliği bu kadar önemsiyoruz? Aşk olmasa neden olmuyor, olunca neden yüzüne gözüne bulaştırıyor insan? 70 bin yıldır aynı sorun var ve çözülemez mi arkadaş?
Aşkı yaşamak becerilemez mi?
İki insanın beklentilerinin benzemesi lazım, bakılan yönün aynı olması lazım.
Böyle büyük cümleler kuruyoruz, biliyor ve yol gösteriyoruz eşe dosta; peki neden beceremiyoruz...
İlişkiye önce bedenden başlıyoruz ya, sanırım hata orada başlıyor. Oysa hayatın anahtarı ruhta gizli, beden birbirine uyum sağlıyor ama ruh öyle kalakalıyor ortada. Onu önemseyen, besleyen, değer veren yok! 70 bin yıldır klişelerin peşinde insan. Uzun boy, kalkık burun, dolgun dudak mıdır aşkı tanımlayan?
Çok şımardı insanoğlu farkındayım, öyle bir noktadayız ki, herkes her istediğini anında elde ediyor.
Yemek, içmek, para kazanmak, harcamak, sevişmek çok kolay... Kolaylaşan her şey manasını kaybediyor. Aşkı sosyal medya hesaplarında veya iki satır mesajda arıyor ve bulduğunu sanıyorsun; oysa elde avuçta kocaman bir hiç var...
EGODAN ARINMADAN OLMAZ
Hiçlik iyidir aslında, hiçliğe varmak şahanedir, egodan arınmak ve bir şey olmadığının farkına varmak. Aşk, o hiçlikte gizli değil ama. Sen hiç kimse değilsen ancak aşkı ölümsüzleştirirsin; ama aşkı ölümsüz kılmak kimin umurunda. Art arda telefona gelen ve gülücük ve pembe kalpli mesajlar bugünün şişik egolu primatlarına fazla geliyor, aşk aradığın yerde karşılaşacağın muameleye şaşmayacaksın.
Güneş doğunca kahveler içildi, saatler boyu her biri filozof kesilen yakın arkadaşlar sessizliğe gömüldü. Aşkı aramak başka bir akşama kaldı. İhanetsiz, hiçlik içinde bir aşk. Arayan varsa eğer karşı cinsten, karşılaşmak nasip olsun...