Gülben Ergen ve Erhan Çelik boşandı, düğün fotoğrafları gözümün önünden gitmiyor.
Çok romantik, sevgi ve aşk dolu bir film karesi gibiydi. Gerçek olamayacak kadar güzeldi, bu yüzden mi bitti acaba? Gerçek olmadığı için mi? Son derece güzel ve şık bir şekilde kurgulanmış, mekandan fotoğrafçısına, çiçeklerden gelinliğe, kusursuz bir fotoğraf, aslında göründüğü kadar kusursuz olmayan bir ilişkiyi mi işaret ediyordu? Kusurlu güzellikleri severim ben, fotoğrafta gözü kapalı çıkan bir damat, gelinliği buruşmuş, hatta eteği yırtılmış ve az önce evet derken ağladığı için rimeli akmış bir kadın, düğün boyunca ortalıkta koşturan ve ahengi bozan çocuklar, devrilen çelenkler, beklenenden fazla sayıda gelen konuk, eğlenceyi abartan enişte, konukların gözünün içine bakarak ve acımasızca dedikodu yapan teyze ve halalar, düğün masrafını düşündükçe hafakanlar basan ve suratları beş karış bir anne baba.... Şahane tablo değil mi?
ERGEN VE KUSURSUZ DÜĞÜNÜ
Düğünden sonra yıllarca konuşulur o gece mesela, "senin enişte halayı nasıl katletti?", "ya senin teyzen benim halama neler anlatmıştı öyle", "altı yıl borç ödedik düğünden sonra, vay be"...
Şu da olabilir elbette, "fotoğraflarımız hangi haber organlarında yer almış balım?, "fotoğraflara bir miktar daha fotoşop yapılsa iyiymiş".... İkinci örnek pek samimi ve gerçek değil, öyle değil mi?
Aşk anlaşmayla biter mi peki? Aşk biter mi, doğru soru belki de bu. Aşktan vazgeçilir, aşk öyle yüzüstü bırakılır, aşkla baş edilemezse insan yerle bir olur, aşk aslında insanoğluna iki beden büyük gelen bir duygu. Baş edememek bu yüzden, aşkı anlamamak, yaşayamamak, zevkle ve mutlulukla sürekli bir ritim tutturamamak. Gülben ve Erhan özelinden bahsetmiyorum, milyon yıldır insanın sorunu bu. Nice unutulmaz romana imza atan edebiyatçı bile net bir tarifini yapamamışken, sonuna dek yaşamayı ve gözyaşı akıtmadan sürdürebilmeyi başaramamışken biz zavallı kullar, aşk ne yapsın?
Onu var eden insan değil ki, aşk var, aşkı bulan ama eline yüzüne bulaştıran insan... Tıpkı büyük bir hazine bulan, ne bileyim piyango kazanan, büyük bir servete konan ama değerini bilemeyen, birkaç yıl içinde beş parasız kalan biri gibi, aşkı yakalayan ama yaşatmayı beceremeyen biri...
Dünyanın en kutsal ve haz veren duygusu neden insana fazla geliyor, çözebilmiş değilim. Elbette zaaflar, insanın zaten kusursuz olmaması, kendine aşkı yakıştıramaması, ruhun bedene fazla gelmesi, ruhani duyguların bedene yenilmesi olarak açıklanabilir. Tez konusu, net... Aşkın ve bedensel zevklerin peşine düşen insanların çakışması da ne acıdır, şimdi aklıma geldi.
AŞK MI MEŞK Mİ?
Çok yakın bir kız arkadaşım bir süredir, aslında geçen hafta itibarıyla tam bir yıldır hoş bir ilişki yaşıyor. Aşk diyor... Evet aşk dolu bir ilişki, arada yaş farkı var, parmağına yüzük takan adam arkadaşımdan 20 yaş büyük. Sonradan adamın evli olduğunu, boşanmaya asla niyeti olmadığını öğreniyor.
Benimle evlen diye kapıdan ayrılmayan işadamı meğer evli, bin bir yalan sıralıyor tabii; karım bırakmıyor, boşanırsam her şeyimi kaybederim, kızım ve torunlarım çok üzgün, bir süre bekleyelim... 65 yaşındasın zaten neyi bekleyeceksin, duygularından emin olduğunu anlamayı mı? Ha tabii bu arada arkadaşımla ilişki durumunu sürdürmek, tatillere gitmek, her boş fırsatta ziyaret etmek istiyor. Aşığım sana diyor. Aşk, sadece duygu olarak değil, üç harfli şahane bir kelime olarak bile bazı ağızlara yakışmıyor...
Ne yazık aşkı yakalayan, yaşamak mümkünken yaşayamamış olanlara. Her baktığın gözde yakalanmaz ki, yalanla sarmalanmaz, ego ve kaprislerle beslenmez, hırslara yenilmez ki... Gülben Ergen ve Erhan Çelik, kusursuz bir aşkın fotoğrafıydı, sevgilisini kandıran yalancı yaşlı adam aşkın kapısını bile çalmamıştı; hepimiz her şeyi biliyor, anlıyor ama yine de beceremiyorduk...