"Şimdi Uzaklardasın"...
Zeki Müren'in bu şarkısıyla tanıştığımda yaşım oldukça küçüktü.
Teyzem ne zaman sevdikleri uzağa gitse veya yüreğindeki kişileri özlese pencere kıyısına oturur ve yaşlı gözlerle bu şarkıyı dinlerdi. Teyzeme en çok sorduğum soru "Kimleri özlüyorsun neden ağlıyorsun" olurdu. Gülümseyerek "Bir gün ileride sen de anlarsın" derdi.
Çocuk kalbimle anlamaya çalıştığım tek şey "bebeğimden ayrılırsam ben de çok ağlarım" düşüncesiydi.
Oysa yıllar geçtikçe yaşadığımız ayrılıkları sandık sepet biriktirmekten ne kadar yorulduğumuzu, her ayrılıkta bir kez daha anlıyoruz.
Şebnem Bursalı'yı tanıdığımda Yeni Asır gazetemizin köşesinin "Ankara Notları" nı yazan kalemi kuvvetli, aklı büyük, bedeni minnacık, dünya tatlısı çıtı pıtı bir genç kızdı. Bayılırdım yazılarına.
Ankara'yı, meclisi ve siyaseti onun kaleminden sevdim. Kimseyi incitmeden fakat tüm gerçekleri ince bir üslupla paylaşan ve İzmir'e her gelişinde tüm Yeni Asır camiasını neşeye boğan bu güzel genç kız yıllar geçtikçe büyüdü büyüdü devleşti.
Ankara'nın rüzgarı Ege'ye doğru esince Şebnem'i de aldı İzmir'e getiriverdi. Yıllarca canla başla çalıştı çabaladı. İzmir onu daha yakından tanıyınca sevdi bağrına bastı. Ankara'nın bu güzel kızı herkesten çok Egeli olmuştu...
Acı ve tatlı günleri kucak kucağa yaşadı İzmir Şebnem'le. Zaman zaman o da kırıldı belki. Fakat kimseye kızamadı. Darılmadı.
Lugatında küsmek kelimesi yoktu. Ben hep o tarihlerde İstanbul'da olduğum için; şehrime her geldiğimde, gazeteme koşturuyor ve tüm dostlarım ve arkadaşlarımla tabii ki Şebnemimle hasret gideriyordum...
Her hikayenin başlangıcı olduğu gibi bitişi vardır. Hiçbir şey ilelebet aynı kalmıyor işte...
Keşke bitmese. Sevdiklerimizle dip dibe kucak kucağa yaşasak. Hangi nehir yatağında ters akmış ki. Hayat kendi yolunda ilerlerken yine ayrılık çanları çalmaya başladı.
Sezen Aksu'nun beni hüzünlendiren şarkılarından biridir. "Yarası Saklım" Evet içimizde gizlediğimiz yaralarımızı okşayarak, kabuklarını kanatmadan yaşamayı öğrendik artık...
Vedalar kolay değil. Hele sevdiğimiz insanları uğurlarken, ağzımız "güle güle" dese de dilimiz dönmüyor, yüreğimiz söyleyemiyor.
Tek tesellimiz aynı ülkenin çocukları oluşumuz. Ankara dediğimiz şuracıkta. Atlar gideriz. Dostluklar kolay bitmiyor.
Paylaşımlar eksilmeyecek biliyorum. Sevdiklerimizin sesi hep kulaklarımızda. İşte yine uzaklardan bir ses geldi yüreğimizi çınlatan.
Hoşça kal ŞEBNEM yolun açık olsun.