Yaz, en çok beklediğimiz, özlediğimiz mevsim. Ne çok anlamlar yükleriz ona. Halbuki dört mevsimin güzelliklerinde sıkışık yaşadığımızı kendimiz bile bilemeyiz. Koca bir yılın yorgunluğunun kurtarıcısı olarak görürüz. Tüm sorumluluk onundur. Bizi mutlu etmek zorundadır.
Dokuz ayımızın vebalidir. Yükü ağırdır. Taşımaktan yüksünmez. Daha çocukluğumuzda başlar;
"Yaz gelsin tatilde istediğini yaparsın, şimdi derslerine çalış" "Yaz gelsin kısmetse memlekete gideriz, halanlar, dayınlar seni çok özlemiştir" "Şu yaz gelsin alıp başımızı gönlümüze göre bir yerlere kaçıp, kafamızı dinlesek" "Yaz mevsiminde kır düğünü yapalım şöyle bir tarafı denize baksın" "Mavi yolculuğu özledim. Bu yaz kesin yaparız. Akdeniz'de gezmek güzel olur" Bu söylemler hiç bitmez. Fazlası var eksiği yoktur. Trafiği yüklüdür. Hayallerimizi gerçekleştirmek için seçtiğimiz bu mevsimi neden kendi haline bırakmayız. Onun da nefes almaya ihtiyacı var diye düşünmeyiz.
Bir de kaçırdığımız yaz mevsimleri vardır.
Aklımızın kaldığı, atladığımız veya onun bizi görmezlikten geldiği. Şairlerin en sevdiği mevsimdir. Tüm şiirlerinin en güzel mısralarını bu aylarda yazarlar. Duyguları coşturan malzemesi bol bir üç aydır. Kış boyunca sarıp sarmaladığımız ne varsa yaz aylarında patlar.
Her şey bir armoniye dönüşür.
MAVİ GECELER
İzmir anılarım hiç bitmez. İstanbul hala beni kendine esir alamadı. Ne yapsa etse, kandıramıyor. Aklım fikrim şehrimde.
Eee kanımız canımız bu şehrin oksijeni ile yoğrulmuş. Vazgeçmek kolay olmuyor. 1995 yıllarıydı. Gazetemin radyosunda cumartesi geceleri "Mavi Geceler" diye şiir programım vardı ve tartışmasız bir şekilde istek alan bir Murathan Mungan şiirinin mısraları hep kulaklarımda çınlar.
"Gittin. Koca bir yaz girdi aramıza.
Yaz ve getirdikleri. Daha o gün anlamalıydım, bu ilişkinin yazgısını, takvim tutmazlığını, benim sana erken, senin bana geç kaldığını..." Yaz her zaman istediğimizi vermiyor. Hatta en büyük acıları yaşatabiliyor. Kim bilir? koynunda kimlerin hikayelerini biriktiriyor.
Aldatıcı aşklar, bu mevsimde yaşanmıyor mu? Günahkarlığı tartışılsa da, vazgeçilmezliğini kimseye bırakmıyor.
YARIM KALAN AŞK
Yaz aynı zamanda erken vedaların mevsimidir.
Kısacık zamanında kendisine doyamadan gitmeye hazırlanır. En sevdiğinizden ayrılmak gibidir. "Güle güle" diyemezsiniz.
Diliniz söylese yüreğiniz "Git" demez.
Doyamazsınız onun sevgisine. Yarım kalan aşk gibidir. İçinizde yaşattığınız kış mevsimine dönmek kolay değildir. Pusuya yatan hüzün tekrar ortaya çıkar.
Bazılarımızın bu mevsime ait sonsuz acıları vardır. Onlar çakılıdır, sökemezsiniz.
Münevver teyzenin bir yaz, askere gidip dönmeyen oğlu.
Ayten'in annesini bir Temmuz sabahı kaybetmesi gibi ve benim anneannemi bir Haziran sabahında sonsuz yolculuğuna uğurlamam gibi.
Çünkü yazın neşesine bir kere gölge düştü mü bir daha güneş kolay açmaz. Her dönem yaslarla anılır.
Peki bu 2020 yazını nasıl hatırlayacağız.
Birçoğumuz sevdiklerimize uzak kaldı. Evlerimize kapandık. Eski albümlerimizi karıştırdık.
Geçmiş yaz günlerimizi anımsadık. Özlemle iç çekerek hüzünlendik. Kendimizi duygularımızı daha iyi tanıdık. Hayatımızın her gününün anlamını bir kez daha hatırladık. Aslında güzelliklerin bir mevsimde değil, koca bir yılın her gününde olabileceğini hissettik.
Veee anladık ki; yaşam çok değerli. Biz sağlığımızın kıymetini bilirsek, içimizdeki dört mevsimde, yazlar hiç bitmez.
Kimseler tutmadı elimden.
Koskoca bir yaz bitti.
Turgut Uyar