Son üç yıldır ağzımıza takılan bir soru şekli. Kovid hayatımıza girdiğinden beri hasır neşir olduğumuz iki kelime.. Pozitif aslında bizim en sevdiğimiz kelimeydi. Pozitif bir yaşam isteği içinde hepimiz birbirimize destek verirdik. Bayılırdık iyi niyetli, ferah ve gülümseyen bir çehre içinde; kapısını aşındırdığımız enerji koçlarından aldığımız telkinlerle yaşamımızı gül bahçesine çevirme teorilerimizle mutlu olmaya.
Bugünlere gebe olan, değerini bilmediğimiz güzel günlerin faturasını pahalıya ödüyoruz. Mutlu bir dünyada yaşama isteğimize ne oldu? Hani 'Birbirimizi sevelim' sloganları? Sevgi çığlıkları içinde dünyayı kurtarma çabalarımız...
Hepsi Kovid ile birlikte silindi gitti. Çok fazla mı misyon yükledik bu gezegene? "Alt tarafı bir dünya işte, yaşayıp gideceğiz" diyemedik. Düşüncelerimizde sadeleşmeye çalıştıkça, yaşantımızda lükse koşmaya başladık.
Çelişkilerin garip matematiğindeki ince nüanslar hep bizi yanılttı. Sevgi aradık ama bulduklarımızın tadını çıkaramadık.
Aşk dedik, yanımızdan geçenleri göremeyip gözümüzü uzaklara diktik. Doyumsuzlukla cezalandırılmış görünmeyen bir gücün etkisindeydik. Manavlarda, marketlerde satın aldığımız her şeye bahane bulduk. Dünya nimetlerini eşeledik durduk. İyilik duygusunu kaybetmiş bir topluma, evrenden güçlü bir ceza gerekliydi.
Anladık mı? Hayır.
Bin kere hayır.
Kendi eksikliklerimizi garip bir mekanizma içinde bıkmadan var etmeye çalışıyoruz.. Ah gözünü sevdiğim çevrecilerin yapmak istediklerini hala görmek istemiyoruz.
Doğayı katletmemiz bize pahalıya mal oluyor. Anlamak istemiyoruz. Kulaklarımız sağır, kalplerimiz kör olmuş.
DAHA OLUMLU DÜŞÜNELİM
Sevgi hala var. Eninde sonunda kazanacak. Hiçbirimizin bu dünyayla işi bitmedi.
Köklerimizden birbirimize bağlıyız. Kaçamayız. İnsan her zaman olumlu şeyler yaşamak zorunda değildir evet, ama insan sürekli olumsuz şeyler yaşadığında da olumlu düşünmek zorunda kalamıyor. Çünkü hepimizin bazen kendi içimize kapanması, hüzünlenmesi hatta ağlaması gerek. Bu sayede iyi hissettiğimiz zamanlarda o anın keyfini çıkarabiliriz.
İnsani değerler çok önemli. Aslında evrenin en bilinmeyenidir.
İnsan denen canlı, en çok merak edilmesi gerekendir. İnsan insanı anlamıyor, anlamak istemiyor, bazen çabalasa da anlamlandıramıyor.
Bilinmeyenler hakkında hükümler vermek en kolayıdır her zaman ve çoğu insan da bunu yapıyor. Temelde insan insanı bilmiyor, kendini tanımıyor.
Sanırım insanın kendini tanıması diğer insanları tanımasından daha zor. İnsan kendini tanımayı başardıktan sonra, dünyası daha güzel bir hal alabilir belki.
Negatif ve pozitif karşılaştırması yapayım dedim araştırma yönüme güvenerek.
İşte sonuçlar:
■ Negatif insanlar değişiklikten korkarken, pozitif insanlar her zaman için yeni tecrübelere açıkmış.
■ Negatif insanlar kendilerini birçok şeyin merkezinde görürken, pozitif insanlar diğer insanları da düşünürler ve yardıma hep açık olurlarmış.
■ Negatif insanlar sürekli kendi iyiliklerini ve kazançlarını düşünürken, pozitif insanlar diğer insanları incitmemeye uğraşırlarmış.
■ Negatif insanlar her şeyi bildiğini düşünürken, pozitif insanlar her zaman yeni bir şey öğrenmeye istekli olurlarmış.
Bu sonuçlardan anladığımıza göre "çıkmayan canda ümit kesilmez" diyelim. Dünyadan ümidimizi kesmeyelim. Covit testimiz negatif olsun. Ruh sağlığımız pozitif olma dileğiyle iyi haftalar.
İyimser; yaranın üstünde kabuk, kötümser de kabuğun altında yara görür. Ernest Schrönder