Mart ayı, ilkbaharın habercisi olarak düşer yüreklerimize. Baharı müjdeleyen bu ay, içimizdeki mutluluğu, neşeyi, eğlenceyi simgeler.
Bu mevsimin mısralarına yüklediğimiz ne güzel duygularımız vardır. Deprem kabusu her şeyimizi aldı götürdü. Ne anlatılacak bir konumuz, ne yaşama bağlanacak bir sevincimiz kaldı. Depremin acısı yüreklerde kor olmaya devam ederken, hayatının baharında olan çocuklarımıza neler olacak diye hiç düşündünüz mü? Onlar ki yaşama gelirken, bu hayatın bilinmezlikleri içine doğdular.
Yaşamı daha tanımadan, öğrenmelerine fırsat kalmadan Güney Anadolu depremi ile karşılaştılar. Oysa çocukluk anıları ne çok önemlidir. Büyüyüp kocaman insan olduğumuz zaman bile beyinlerimizin bir köşesinde hep geçmiş yaşanmışlıklarımızı unutmayız. Hepimiz çocuk olduk. Bayılırdık büyüklerimizin anlattığı masallara. Ne güzel günlerdi.
Birçoğumuzun nazlanarak içtiği akşam sütlerimizin ardından bizi uykuya hazırlama taktiklerinden biriydi belki de.
Nazlanarak girdiğimiz yataklarımızda hayatımızın en güzel anlarını yaşadığımızı, büyüdükçe çok daha iyi anlıyoruz.
Oysa deprem çocuklarımızın böyle anıları yarıda kaldı. Aniden bir gecede tüm rüyaları bitiverdi. Birçoğu annesini babasını ailesini kaybetti. Hayatın en sert rüzgarları en güzel zamanlarını silip süpürdü. Bizim toplum olarak onlara çok büyük vicdan borcumuz var.
BİRİ YER BİRİ BAKAR...
Hayat çok garip bir kavram karmaşası...
Kaygılar dediğimiz, kendi yarattığımız kaosların içinde kaybolmaya başladıkça yaşamanın anlamını daha çok düşünüyoruz. Aslına bakarsanız hayat o kadar kısa ki... Hayatı anlamaya vaktimiz bile olmuyor çoğu zaman.
Sonu hissettiğimiz zaman da aslında yapacak çok şeyimiz olduğunu ama vaktimizin kalmadığını anlıyor ve boşa geçen zaman diye hayıflanıyoruz.. Yaşam basit bir matematik düzeni içinde kurulmuş bir denklem.
Büyüklerimizin güzel bir sözü vardı "Biri yer biri bakar, kıyamet ondan kopar", evet; doğal afetlerde ortaya çıkan en büyük olgu yardımlaşma duygusu.
Her şeyin sistematik ve planlı bir şekilde yapılması gerekiyor. Depremin en büyük handikabı sonrasında yaşanan zorluklardır. Yaşamın felce uğradığı büyük bir yüzölçümü. Toparlamak ve hayat akışına entegre olmak için çok çalışmak lazım. Hayatı kategorize edenlerden değilim. Bu deprem, bize çok şeyi hatırlattı. Yaşamın bir armağan olduğunu; başarılar, kayıplar, sevinçler, hüzünler, hırslar bahçesine tur atmak yerine sevginin sıcaklığına sığınmanın çok daha gerçek olduğunu gösterdi.
Ömür, komedi ve dram arasında yaşanan kocaman zannettiğimiz zaman kavramının büyüklüğü karşısında ufacık bir masal. Bir varmış bir yokmuş. Kendi hikayemizi yazarak ilerlediğimiz bir senaryo. Bundan böyle yüreğimizin bir yanı hep eksik kalacak. Annemiz, babamız, çocuklarımız hayvanlarımız, hepsi yok oldular. Gözyaşlarımızın söndüremediği yangınlar hiçbir zaman küle dönmeyecek. Düşünelim bakalım, hayat denen bize sunulan bir hediyeyi kaç bölüm yaşıyoruz. Kocaman bir serüven içine sığdırdığımız; kader dediğimiz bu senaryolar, muammalı bir yolculuğun ilk ve son durağı arasında geçen bir süreç.
Bitiş noktasına gelinceye kadar, ölüme çok uzak gibiyiz.
TV'ler de haberleri izlerken, her kafadan çıkan binlerce sesin ufukta kaybolması gibi, her şeyin bir sonu olduğunu görüyoruz.
Neden-sonuç ilişkisi içinde bir düğmeye basılıyor ve sonun başlangıcı içinde yuvarlanmaya başlıyoruz.
Elimizde olmayan değişimler, bir kez daha yaşamın anlamının içinde gizli bir anlamsızlığın olduğunu gösteriyor. Bize sunulan her şeyin bedelini yekün olarak hayata veda ederken mi ödüyoruz. Çok düşünmeliyiz.
BU KIŞ UZUN OLACAK. HEM
DE ÇOOK UZUN. UZUN SÜRE
DİĞER MEVSİMLER HARAM
BİZE. HUZURLU GÜNLERİN
ÖZLEMİYLE...
NOT
Yaşam çok ilginç. Sonunda, en büyük acılarının bazıları senin en güçlü yanların olur.
( ANONİM)
