Tam 50 yıl. Eskiden insan hayatında bir ömürdü. Şimdi ikinci baharın başlangıcı. Bazen köşemizde nostaljik turlara çıkıyoruz ya! İşte bugün o günlerden biri olacak ve sizleri alıp zaman tünelinde bir araca bindireceğim. 50 yıl öncesine gideceğiz. Kiminiz daha dünyaya gelmemiş, kiminiz hayatta. Buyrun geldik, inecek var bu durakta. 1963 yılında...
***
Benim için kişisel tarihimin en renksiz yılı. Çocuk muyum, delikanlı mıyım? Radyodan müzik ve maç yayınlarını dinlemek, kitap okumak, sinemada film seyretmek, ve orta okulu bitirdiğimde babama aldırttığım akordiyonumu çalmak dışında beni heyecanlandıran, mutlu eden ne var?
Aslında bir köprüden geçiyorum. Sevgiyle dolu yaşanmış, emekli bir memur maaşı ve mütevazı bir bütçeyle, kendi evimizde sıkıntıya düşülmeden yaşanmış bir çocukluktan delikanlılığa yürüyorum o köprüde. Biraz ürkeklik, biraz şaşkınlık ve kararsızlık var sırtımda...
***
Başarılı bir ilkokul döneminden sonra, Özel Türk Koleji'nde çok parlak geçen orta okul dönemi de kapanmış ve ben ülkenin en zor Lisesinde (İzmir Atatürk Lisesi) sanki duvara çarpmışım. Lise 1'de ikinci yılım. Ders çalışmayı hiç sevmiyorum. Başka heyecanlar arıyorum. Neyseki 2'inci sınıfa geçtim. Fen mi, edebiyat mı? Resim mi, müzik mi? Tercihimi soruyorlar. Mimar olmak geçiyor aklımdan. Öyleyse fen ve resim olmalı diyorum kendi kendime. 1963 kendimi sudan çıkmış balık gibi hissettiğim bir yıl.
Oysa bir yıl sonra sorsalar tercihimi, edebiyat ve müzik diyeceğim. Bir yıl sonra yepyeni kararlar alacağım, hayatımı şekillendirecek adımlar atacağım ve yaşamımın ilk devrimini gerçekleştireceğim. Ama bir yıl sonra, 1964'te...
***
Evimize Hürriyet ve Yeni Asır gazeteleri geliyor. Babam bazen Milliyet ve Demokrat İzmir'de alıyor. Spor sayfalarının her satırını okuyorum. Tuttuğum takım Galatasaray o yıl hem milli ligi, hem de finalde Fenerbahçe'yi 2-1 yenerek Türkiye Kupası'nı kazanınca sevinçten havalara uçuyorum...
50'inci defa milli formayı giyen Fenerbahçeli futbolcu Lefter Küçükandonyadis'e şeref madalyası veriliyor...
Sevdiğimiz şarkıları sadece radyodan dinleme şansımız var. Batı müziği programlarını, dinleyici isteklerini kaçırmıyorum. Helen Shapiro'dan veya Şevket Uğurluer'den "Not Responsible"ı, Los Machucambos'tan "Mi Sono Innamorato Di Te"yi, Beatles'dan "She Loves You"yu, West Side Story filminden "America"yı, Brenda Lee'den "All Alone Am I"yı yakalayınca bayram ediyorum. Bir de Enrico Macias ve Peppino Di Capri şarkılarını...
***
Arşiv merakım yeni yeni şekilleniyor. Gazetelerden notlar alıyorum, küpürler kesiyorum. Şimdi defterlerime düştüğüm notlara baktığımda 1963'ün satır başlarını şöyle yazmışım:
Ankara Valiliği taksilerde plak çalınmasını yasaklamış...
Manisa Tarzanı ölmüş...
Nazım Hikmet'i, halk müziği sanatçısı Muzaffer Sarısözen'i, Yurttan Sesler'in kurucusu Mesut Cemil'i, Fransa'nın sembol şarkıcısı Edith Piaff'ı kaybetmişiz...
Bakanlar Kurulu otomobil ve lüks eşya ithalini yasaklamış...
Ülkenin yüzde yetmişinde erozyon olduğu ve yılda 400 milyon ton verimli toprağın kaybolduğu açıklanmış...
Ankara Sanat Tiyatrosu perdelerini açmış...
Konya Çatalhöyük'te İ.Ö. 8000'de yapılmış buluntulara rastlanmış...
22 Kasım'da ABD Başkanı John Kennedy Dallas'ta öldürülmüş...
Amerika'da 200 bin siyah Washington'a yürüyerek ırk ayırımlarına karşı gösteri yapmış...
Kremlin'le Beyaz saray arasında direkt görüşmeleri sağlayacak "kırmızı telefon" hattı oluşturulmuş...
Veeee, dönemin Milli Eğitim Bakanı İbrahim Öktem, "Bugünkü din eğitimi Türkiye'nin geleceği için büyük tehlikedir" demiş...
***
Haydi bakalım bu kadar ziyaret yeter. Atlayalım zaman tünelindeki aracımıza ve dönelim 50 yıl sonraki yaşantımıza.
Acaba 1963'ten çıkaracağımız dersler var mı?
