Temsil sonrasında, eşim Derya'nın kostümünü değiştirip fuayeye inmesini beklerken koluma yapıştı Tanju Hanım. Düşüncelerini her zaman açıkça söylemekten çekinmeyen o ciddi yüz ifadesiyle sordu:
"Sen neden Derya'nın oynadığı eserleri yazmıyorsun? Eşin diye mi!"
Ve devamını getirdi:
"Bugün izlediğim en güzel Madam Butterfly performansını yaptı. Hem sesi hem oyunculuğuyla muhteşemdi. Bunu yaz! Karın olduğu için değil, o sanatçılığıyla bunu hak ettiği için... Başkalarını az mı övüyorsun?"
Emekliliğine dek operamızda önemli eserler seslendiren, eski öğrencilerinin hala kendisiyle çalışmak için İstanbul'dan atlayıp geldikleri değerli sanatçı Tanju Nebol'dü bu sözlerin sahibi. Zaten Butterfly'a hazırlanma sürecindeki emeklerinden dolayı, Derya'nın sahnedeki başarısından en büyük gururu duyan da oydu...
**
Opera sahnelerinde, esere 'ismini' veren karakterleri seslendirmek daha zordur. Onların dramatik yönden tüm oyuna yayılan duygusal değişimleri, başrolü üstlenen solistin neredeyse tüm eseri omuzlarcasına bir kondisyon sergilemesi demektir.
İtalyan besteci Pucci'nin 'Madam Butterfly'ı da bu tür eserlerin başında gelir. Genç bir kız olan Japon geyşası Cho-Cho- San'ın (Butterfly), Amerikan subayı Pinkerton'a duyduğu aşk, sadakat, güven ve yıllarca süren sabırlı bekleyişin ardından terkedildiğini öğrenmesi oyunun kırılma noktasıdır.
O ana kadar ümitlerini koruyan, evlilik tekliflerini reddeden, gerçeği görmek istemeyen Cho- Cho-San, artık yaşadığı acıyı taşıyamayacak bir yürekle çocuğundan da vazgeçerek canına kıyacak kadar yıkılmıştır...
**
Bu dramatik dönemeçleri, adeta top patlarcasına yüreğimizi sarsan bir heybetle notalara döken Puccini'nin müziği, sahnede aynı güç ve enerjik bir performansla tamamlandığında olağanüstü tat veriyor!
İşte Elhamra'da sahnelenen 'Madam Butterfly'da, ezgilerin doruğa çıkardığı o 'duygu görkemi'nin sonuna kadar hakkını verdi İzmir Operası'nın sanatçıları!
Solistlerinden korosuna kadar hepsi uyumlu ve başarılıydı.
Butterfly'ı seslendiren soprano Derya Kırcalı Gürlük, üç saat boyunca temposunda en küçük bir kayma göstermedi. Cho-Cho- San'ın karakter tablosunu tınılarla resmetmek ancak bu kadar etkileyici olabilirdi. Sesi kadar, Butterfly'ı mimikleri ve beden diline oturttuğu başarılı oyunculuğu da salonu çok etkiledi. Çocuğuna son kez sarıldığı final aryasında gözyaşlarını tutabilen kimse var mıydı, bilmiyorum!
**
Pinkerton'u oynayan tenor Lorenzo Mok'un performansına da diyecek yoktu. Suziki rolünde mezzo Başak Karataş, Sharpless'te bariton Murat Duyan, Goro'da tenor Murat Direk, Prens Yamadori'de Cihan Özmen uyumlu, oyun süresince aksamayan enerjik tempolarıyla alkışı hak ettiler.
Aytaç Manizade, önceki rejilerinde görmeye alışkın olduğumuz, günümüz sahne sanatları tekniklerini kullanmaktan zevk aldığı yönetmenlik anlayışını Butterfly'da terk etmiş. Basit bir dekorla sahneyi olabildiğince boş bırakarak sanıyorum tamamen müziğin ve oyunculukların ön plana çıkmasını istemiş.
İzmir'de ilk kez bu eserde orkestrayı yöneten Zdravko Lazarov sonuçta gemiyi limana yanaştırmayı başardı. Bunda elbette Opera Orkestrası'nın bu eseri çok severek çalması ve artık Puccini'yi iyice oturtmuş olmasının da rolü büyük!
**
Derya'ya Butterfly'ı emanet ettikleri günden itibaren, Tanju hocayla sıkı bir çalışma periyoduna girdiklerini, sanatta 'oldum' demenin yeri 'olmadığı' bilinciyle partiyi satır satır hatmettiklerini biliyorum. Tanju Hanım provalara bile gelerek tıpkı sanat koçu gibi Derya'yı izledi; bilgi, tecrübe ve eleştirilerini tüm titizlik ve özverisiyle ona aktardı.
Sanatçı eşi olarak onun iyiliğine, öğrencisini sahiplenme duygusuna hayranlık ve minnet duyuyorum.
Bu yüzden, 'yaz' dediği için yazdım işte...