Bugünlerde İzmir'in havasında başka bir şey var: Bir özlem, bir saygı, bir tebessüm. Çünkü bu şehir, Atatürk'ü sadece bir lider olarak değil, kendi kalbinin bir parçası olarak sever.
Atatürk'ün İzmir'le bağı, bir tesadüf değil, bir gönül hikayesiydi. 9 Eylül 1922'de ordu İzmir'e girdiğinde, sadece bir şehrin değil, bir milletin alnından esaretin teri silinmişti. Atatürk için İzmir, "özgürlüğün ilk soluğu" oldu. Bu yüzden onun gözünde İzmir, zaferin adı, Cumhuriyet'in ilk gülümsemesiydi. Ata, şöyle seslenmişti; "Bütün cihan işitsin ki efendiler, artık İzmir hiçbir kirli ayağın üzerine basamayacağı kutsal bir topraktır!"
EŞSİZ BİR KENT
Atatürk, İzmir'in batıya açık, ticarete yatkın ve kültürel olarak dinamik yapısını çok takdir ederdi. "İzmir medeniyet kapımızdır" diyerek şehrin Türkiye'nin çağdaşlaşma yolculuğundaki önemini vurgulamıştı.
Her İzmir ziyaretinde halkın arasına karışır, bir kahvede oturur, bir çocuğun başını okşar, bir balıkçıya "Nasıl gidiyor deniz?" diye sorardı. Kordon'da yürürken güneşin batışına dalıp, bir an durup şöyle demişti: "İzmir, yalnız güzelliğiyle değil, yüreğiyle de eşsiz bir şehirdir." Annesi Zübeyde Hanım'ın kabrinin İzmir Karşıyaka'da olması da, Atatürk'ün İzmir'le olan duygusal bağını daha da derinleştirdi. Bir ziyaretinde "Karşıyakalılar! Ben karşı yaka beri yaka bilmem. Ben İzmir'in tamamını tanırım. İzmir'in tamamını severim. Güzel İzmir'in temiz kalpli insanlarının da beni sevdiklerinden eminim. Yalnız bir tesadüf beni Karşıyaka'ya daha ziyade bağlamıştır. Karşıyakalılar! Anam sizin sinenizde, sizin topraklarınızda yatıyor." diyerek bu derinliği bizlere aktardı.
Ve biz, her 10 Kasım'da, Kordon'da yürüyen o gölgeyi hissederiz: Halkının arasına karışan, gülümseyen, yüreği Ege gibi geniş bir adam. Atatürk artık sadece tarihte değil, İzmir'in her sabahında, her dalga sesinde, her kalpte yaşamaya devam ediyor. Bazı izler silinmez. Atatürk ve İzmir arasındaki bağ da öyle.
