girdi sessizce Ankara Garı'na
Saat sekizi çeyrek geçiyordu
(beş dakika rotar)
...
Ankara Garı'na bahar:
stasyon polisinde artan gizli bir telaşla,
üçüncü mevki bekleme
salonunda köylü yapı işçileriyle
ve büfesinde göbekli bir
marula benzeyen İstanbul
hasretiyle gelir.
Ankara Garı temizdir,
rahattır ve bilhassa yenidir.
Fakat mermerlerin aydınlığına rağmen
anlatılması öyle zor
(yahut öyle kolay)
bir şey vardır ki
rüzgarında bağrışılmaz,
koşuşulmaz, yüksek sesle
gülüşülmez Ankara Garı'nda.
O kadar ki
Kalkacak tirenlerin
sesbüyütenlerle haykırdığı zaman
Boş bulunursa insan Şaşırır,
başka bir dünyadan sesleniyorlarmış gibi.
...
Mahkumlar indi tirenden.bavulları ve jandarmalarıyla.
Kelepçeleri vurulmuştu yine.
Yürüdüler ilgi uyandırmadan,
(yahut uyanan ilgiler belirtilmedi)
Yalnız, bir kadın bir kadına:
' - Bunlar Alman casusu,' dedi.
(sarışındı Süleyman)
...
Mahkumlar yola koyuldular j
andarma merkezine doğru
(aktarma tirenlerini orda bekleyecekler)
Bir köylü hamal taşıyordu bavullarını.
...
Issızdı caddeler:
belki erken
belki geç
belki ölü bir saat,
belki duvarların arkasına
çekilmiş hayat.
Yığın yığın
kat kat
mermer beton ve asfalt.
...
Ankara katliamının üzüntüsü ve yarası öyle derin ki, ben de sizler gibi kendime gelemedim. Elim yazıya gitmiyor, dilim varmıyor... Başımız sağ olmasın, bu cümleden artık nefret ediyorum. Öldüler, gittiler, yok oldular, bizim başımız sağ olsa ne yazar?
Çocukluğumun Ankarası'nda, okul maçlarını izlemek için Selim Sırrı Tarcan Spor Salonu'na koşar adımla giderken önünden geçtiğimiz ve anılarımıza Nazım Hikmet'in Memleketimden İnsan Manzaraları'ndaki dizeleriyle yer eden o güzelim yapı, Ankara Garı, kanla yıkandı. Vefat eden canlardan siyaset malzemesi çıkaran, insanları provake eden, timsah gözyaşı akıtan ve kötülükten beslenen zihniyetle nasıl savaşacağız bilmiyorum. Ülkeyi Ortadoğu girdabına sürükleyen ve bundan ziyadesiyle haz alan mantaliteleyle savaştık diyelim...
Başımız sağ falan olmasın...
