Bir insan, sırf biraz ilgi görmek, çevresindekiler tarafından beğenilmek için neler yapabilir?
Sınırları nereye kadar zorlayabilir?
Örneğin yakabilir mi kendini?
"Hadi canım sen de" demeden önce, şu haberi bir okuyun isterseniz:
Sosyal medyada kolonya yakma akımı! Hastanelerde yanık servisleri doldu. Sosyal medyada kolonya yakma akımına uyan ve kendini yakan 12 çocuk, Bursa Şehir Hastanesi'ne kaldırıldı. Kullanıcıların kendilerine kolonya döküp çakmakla ateşe vererek çektiği videolar trend haline gelirken, birbirlerine bu şekilde meydan okuyan çocuklar ciddi yanık tehlikesi ile karşı karşıya kalıyor. Bursa Şehir Hastanesi Çocuk Yanık Sorumlusu Doç. Dr. Sabriye Dayı, çocukların ilgi ve beğenilme kaygısı ile çektikleri videoların, hayat boyu taşıyacakları iz ve sakatlıklara sebep olabileceğine dikkat çekti..."
MEVZU KÖYÜ ÇOKTAN AŞMIŞ
Hayat boyu taşıyacakları iz ve sakatlıklar bir yana, bir parça ilgi için kendilerini YAKIYOR bu çocuklar!
Mecazen falan da değil, bildiğin alev alev yakıyorlar!
Bu durum bana, Afrika'ya atfedilen o sözü hatırlattı nedense: "Köyü tarafından sevilmeyen çocuk, sonunda o sevgi sıcaklığını hissetmek için köyünü yakar." Belki de mevzu köyü çoktan aşmış da, bizim haberimiz yok!
Ya da şuradan mı okumalı durumu:
Sosyal medyada gördüğümüz o garip ve abartılı paylaşımların, tuhaflıkta çıtanın her seferinde biraz daha yukarı çıkarılmasının altında hep bu sevilme ve beğenilme arzusu mu yatıyor?
YETERİNCE SEVİLSEK DÜZELİRDİK OYSA!
Hiç düşündünüz mü? İstemediğimiz halde, sırf karşımızdaki/ karşımızdakiler bizi sevmeye devam etsin diye kabul ettiğimiz durumlar, ya da bir türlü "hayır" demeyi öğrenemeyişimizin altında tam da böyle bir sebep yatıyor olabilir mi?
Neden sık sık "Bilmem ki", "Sen bilirsin", "Benim için fark etmez" cümlelerini kurarız mesela?
Çünkü isteriz ki "Arkadaşım sevsin", "Patronum takdir etsin", "Kocam beğensin", "Komşum özensin" Neden?
Çünkü biz kendimizi yeterince sevmiyor, beğenmiyor, takdir etmiyoruz da ondan!
Neden?
Çünkü "zamanında" yeterince ilgi görmedik, yeterince sevilip takdir edilmedik de ondan!
Bu öyle lanetli bir kısırdöngü ki, senin sevmediğin çocuk, kendini sevmiyor, kendini sevmeyen o çocuk kendisi ile birlikte bu sevgisizliği de büyütüp bir hastalık gibi bütün topluma yayıyor. "Ben sevgisiz büyüdüm" demiyor da, çöpünü yere atıyor, sırada öne geçiyor, okulda kopya çekiyor, trafikte kavga ediyor...
BAŞKASINA MUHTAÇ ETMEYİN, SİZ VERİN
"Hayata kimler bir adım önde başlıyor?" diye sorsalar, hiç düşünmeden, "Yeterince sevilen çocuklar" diye cevaplarım. Evet iyi bir eğitim, çok iyi maddi imkanlar, fırsatlarla dolu sosyo-kültürel bir çevre önemli. Ama bunların hepsi yan yana dizilen 'sıfır'lar nihayetinde. En başa koyacağınız ve hepsine bir anlam, bir büyüklük verecek olansa sevgi. Bu yüzden, "Aman şımarmasın" demeden sevmeli çocukları. Başkasından gelecek bir parça ilgiye ve sevgiye muhtaç etmemek için, bu uğurda saçmalamasınlar diye, iyi insanlar olsunlar diye sevmeli. Sevgi gören çocuklar şımarmaz, yersiz ve içi boş bir özgüven ve sevimsiz bir küstahlıkla dolaşmazlar ortalıkta. Tam tersine, ne zaman böyle bir yetişkine rastlasam, "Yazık, çocukken seveni olmamış galiba" diyorum. Haksız mıyım?