"Pek çok insan boşluğun farkındadır; ama umutsuzluğu görmek cesaret ister." Replik Sam Mendes imzalı "Hayallerin Peşinde" filminden.
Fakat öyle uyuyor ki sanki filmden değil de İzmir futbolunun son halinden. Herkes haftalardır o boşluğun farkında. Ortada bir terazi. Umut bir kefede umutsuzluk diğerinde.
Umudu sıcak tutup umutsuzlukla karşılaşmak cesaret istiyor evet. Dedim ya herkes farkında aslında. Bir replik daha ekleyeyim öyleyse. Bu seferki Robert Redford'un yönetmenlik koltuğuna oturduğu Bizi Ayıran Nehir'den. "Bazen üzüntüler, gözyaşlarının uzanamayacağı kadar derindedir." Altaylı da Göztepeli de kederini yutkunup duruyor. Ve o keder gönlünün dibinde bir yerde tortu halini alıyor. Evet matematik hesapları "Umudunu kesme" diyor. Fakat sahada görünenler "Çok zor be" diye acı gerçeği fısıldıyor. Haftalardır hüzün resimleri biriktiriyoruz arşivimizde.
Sevinç resimlerindekiler de ya gitti ya gönderildi. İzmir'in havasına baksan bahar tamam da futbolu yapraklarını döküyor halbuki. Yani ilk değil sonbahar.
NASIL SUÇLAYALIM Kİ...
İki kulübün de başkanı "Benden bu kadar" demişken sahadakileri nasıl suçlayalım ki... Hatta kenardakilere ne diyelim.
Takım onca dertle boğuşurken göreve gelmiş Tomas'a ve Sinan Hoca'ya "Niye kazanamıyorsunuz?" diye mi yüklenelim.
Bence tam tersine cesaretlerinden dolayı onları tebrik edelim. Evet her gelen teknik adam bir şeyler deniyor, haklılar da.
Fakat hep dedik ya, bazen ne yaparsanız yapın olmaz. Dün sonu başından belli bir maç izledik. Adana Demirspor, taraftarlarının da desteğiyle öyle etkili başladı ki Altay sadece savunmaya çalıştı. Bir ara maçın 17. dakikasında Kazımcan ile çıkmayı deneseler de genç futbolcu tecrübesizliği sebebiyle Bamba'yı topla buluşturamadı. Sonrasında ise bol Adana baskılı, çoğunluk tek kaleye dönüşen bir mücadele izledik. Bundan sonrası mı?
Dediğim gibi matematik "Umut var" dese de gerçekler "Onun adı mucize" diyor.