Milli maçlar oldum olası her zaman bizleri birbirimize kenetler. Futbol, Basketbol veya voleybol olması ya da kadın-erkek maçı olması ilgilendirmez. Önemli olan bu sporu sevmemiz de değildir çoğu zaman. Çim saha ya da parkeye çıkan oyuncunun üzerinde ay-yıldız varsa bizim için iş bitmiş demektir. Üzerine bir de rakip Yunanistan olunca işler epey bir değişiyor. Sonuç olarak sadece bir rakip değil. Bir komşu, bir kardeş ya da yeri geldiği zaman bir düşman. Yunanistan ile rekabetimiz tarih boyunca yayılan bir konu. Bu yüzden yazı-tura oyunu bile olsa söz konusu olan mücadele bir ölüm-kalım savaşına dönüşüyor. Avrupa Şampiyonası'nda en son 24 yıl önce finale yükselmiştik. 12 Dev Adam'ın meşhur olduğu zamanlardı. Ben ilk okula gidiyordum. O zamanlar gözüm futboldan başka bir şey görmese de tüm maçları soluğumu tutarak izlemiştim. İşte tam 24 yıl sonra bu kez bir editör olarak maçı yorumlamak bana düştü.
SIRA GELDİ FUTBOLA
Gerçekten altın bir jenerasyonumuz var. Geçmiş dönemde de yıldızlarımız vardı. Ancak belli isimlerin eline bakıyorduk. Şu anki oyuncular ise bize takım olmayı gösteriyor. Bu düşüncelerle oturduk ve maçı izlemeye başladık. Oturduk dememe bakmayın heyecandan yerimizde zıplayıp durduk. Totem üstüne totem yaptık. Aslında pek gerekte kalmadı. İlk hava atışıyla birlikte oyunu domine eden ay-yıldızlılar, eze eze finale yükseldi. Milliler, geçmişten kalan hesapları teker teker alarak finale yükseldi. Yunanistan'ı parkeden silen millilerimiz, rakibin oyunu çirkinleştirme çabalarına da izin vermedi. Şimdi rakip Almanya. Son dünya şampiyonu. Ama 12 Dev Adam'ın inancıyla ve milli ruhla yarın finali kutladığımız bu saatlerde bu kez Avrupa Şampiyonluğunu kutlayacağız. Filenin Sultanları'ndan sonra bizi bu anları yaşatan millilere teşekkür ederken, Bizim Çocuklara'da sıra geldi futbola diyorum.
