Karşıyaka'da doğup büyüdüm ama bir ayağım Konak'taydı...
Gezmeyi daha o yaşlarda çok sevdiğimden, vapura binmek benim için sanki farklı bir dünyaya açılmaktı.
Daha ilkokul yıllarımda tek başıma Konak'a gidip gelmişliğim vardır. Vapurun burnuna kadar gider, Titanik'in o meşhur görüntüsü misali, denizin o muhteşem serinliğini içime çekerdim. Hem de her defasında...
Favori vapurum Bergama'ydı...
Sur'la Efes ağır aksak ilerlediği için, Bergama daha keyifli gelirdi bana... Sessizce süzülür ve piyanonun tuşlarına dokunur gibi atlardı denizin dalgalarını...
Demek istediğim, bir Karşıyakalı için vapurla Konak'a, Pasaport'a gitmek bir gelenekti, bir hayat tarzıydı.
Her gün binlerce insanın, sevinciyle, hüznüyle, aşkıyla, terk edilmişliğiyle yüzleştiği, düşlerini bıraktığı, enerjilerini paylaştığı, kendisiyle başbaşa kaldığı ya da şen kahkahaların yükseldiği bir anılar rehberiydi körfez vapurları...
Onun için o vapurlar birer parçamızdır bizim, anılarımızın da tanığı...
Sur'la Efes'e ne oldu bilmiyorum ama Bergama'm, rahmetli Başkan Ahmet Piriştina'nın öngörüsüyle bir gezi ve kokteyl vapuruna dönüştü. Birçok kez, -ki biri Yeni Asır'ın yıldönümü gecesiydi- yol aldım bu özel gemiyle körfezde... Benim için nasıl keyifliydi, anlatamam.
Bergama, hala bu konumda İzmirlilere ve konuklarına hizmet veriyor.
Bu saydığım gemiler, Alaybey Tershanesi'nin birer ürünüydü.
Çizgileri İzmir'di, emek İzmir'di...
Liseye, 70'li yıllarda o zamanki adıyla tarihi Karşıyaka Erkek Lisesi'nde başladım, zor bir okuldu. İzmir'in en iyi, en disiplinli öğretmen kadrosu o okuldaydı. Bizler ise haylaz...
İlk yıl sınıfta kaldım, o sırada babamın işleri nedeniyle ailemle Hatay Caddesi'nde bir eve yerleştik.
Orada bir lisede eğitimime devam etmemi önerdi babam ama ben tutturdum, "Okulumu istiyorum"... Bu yüzden, tekrar ettiğim sınıfımı geçene kadar öğrenimime Karşıyaka Erkek Lisesi'ne devam ettim, her sabah 07.00'de Hatay Bahçelievler'den kalkıp Karşıyaka'ya okuluma gidiyordum.
Önce otobüs, sonra vapurlar yani tutkularım...
En çok da Bergama... Örneğin onun, pek tercih edilmeyen en alt katına inip yuvarlak pencerelerinden denizi seyretmeyi ve ayaklarımı uzatarak ders çalışmayı çok severdim.
Eylül, Alaybey ve Karşıyaka;
70'li yılların sonu... Yine Alaybey Tershanesi mühendislerinin imzasını ve İzmir'in çizgilerini taşıyan son üç vapur.
Biz o dönem kısa süre, Denizli'ye taşınmıştık ama bir ayağım yine İzmir'deydi ve her gelişte vapurla yolculuk...
Bizim klasik vapurlarımızdan daha seri ve hızlıydı üçü de...
Körfeze renk getirmiş, yolculuğu hızlandırmışlardı. Üstelik içi de çok konforluydu vapurların...
Bu üçü arasında favorim ise 9 Eylül'dü... Adını, İzmir'in düşman işgalinden kurtulduğu tarihten alan vapur, eskilerden sonraki ilk körfez gemisiydi...
İlk randevumuz Konak'tan Karşıyaka'ya oldu... Çok istemiştim binmeyi ama ya Sur gelmişti kısmetime ya da Efes... Bergama kızaktaydı.
Sonra 9 Eylül'le denizde yıllarca gidip geldim. Yolcusunu hiç yarı yolda bırakmadı. Alaybey Tershanesi'nin gözbebeğiydi.
Otobüsle Karşıyaka'ya gidip geldiğim günlerde, yapılışını ve denize indirilişini merakla izlemiştim.
O yüzden benim için Bergama ne ise 9 Eylül de odur.
İzmir Büyükşehir Belediyesi karar almış, 9 Eylül batırılacakmış...
Önce çok şaşırdım, sonra olayın ciddiyetini duyunca çok üzüldüm...
Hele geminin batış sahnesini televizyondan izleyince içim cız etti. O ağır ağır sulara gömülürken, benim de gözlerim doldu.
Vefasızlıktı yaşanan...
En azından kaderi halka sorulmalıydı...
Sözün özü, İzmir'i simgesi bir gemiyi, dalış turizmine heba etmiştik... Müze ya da Bergama gibi gezinti gemisi olacak koca bir değeri balıklara yem etmiştik kısacası...
Belki gelecek, bu kararı alanları haklı çıkaracak, bilemem.
Benim bildiğim, İzmir'in simgesi bir vapuru, hoyratça sular altına ittiğimiz... Bu duygusallık kimilerine saçma gelebilir ama bir Karşıyakalı'ya asla...
Çünkü o gemide, anılarımız vardı, sevdalarımız, tutkularımız vardı, İzmir vardı.
Bergama gibi ayakta kalmalıydı.