Sabah uyanıyoruz ya da günün her hangi bir saatinde telefonumuzu bir kenara bırakıyoruz; çok değil on dakika, hadi diyelim yarım saat sonra bir anda onlarca mesaj geliyor... Dünya'nın hangi yerinde olursak olalım; ister yanıbaşımızda ister binlerce kilometre uzakta kim olursa olsun anında iletişim kurabiliyoruz... İyi ya da kötü, nerede ne olursa olsun, çok kısa sürede haberdar olabiliyoruz...
İletişimin geldiği bu nokta gerçekten de "muhteşem"... Görünen yüzü bu, peki gerçekten de muhteşem mi? Evet, aile, iş, arkadaşlar ya da ilgilendiğiniz konularda iletişim halinde olduğunuz insanlar ile her an haberleşmek, bilgi akışı sağlamak, sorulara cevaplar almak, bir toplantı ya da organizasyonu hemen planlamak, eğlenmek, öğrenmek, eğitim almak oldukça yararlı ve keyifli... Her an dünyanın her yerinde olabilmek, kültüre, sanata, bilime ulaşabilmek inanılmaz...
KOPYALA YAPIŞTIR
Ama maalesef madalyonun bir değil, bir kaç yüzü daha var: Kopyala-Yapıştır, Sorgulama-Yapıştır, Hakaretet-Yapıştır, Eleştir-Yapıştır, Tehdit Et-Yapıştır, Yanlışı- Yapıştır, Yapıştırı-yapıştır en son olarak ise Yapıştır-Çık...
Evet, madalyonun diğer yüzleri ne yazık ki çok "mutluluk verici" ve "gerçek" değil. Öğrenmek, sosyalleşmek, mücadele etmek, savaşmak ne için olursa olsun iletişim artık gerçekten de küçük bir ekranda ve çok hızlı...
Yetişmek mümkün değil... Anlamak ve anlatabilmek ise hiç mümkün değil...
İletişimin yeni dünyası uçan kelimeler üzerine kuruluyor. Meslek, eğitim, statü, cinsiyet, yaş, inanç, etnik köken, alışkanlıklar, yaşadığı yer hiç fark etmiyor...
Sürekli bir paylaşım hali söz konusu...
Kelimeler uçuyor, duygular yok oluyor...
İki taraflı olmalı dediğimiz iletişim artık tek taraflı... Acaba "iletişim dünyası" dediğimiz şey "iletişim-siz bir dünya" mı?
DOĞRUYU BULMAK ZOR
Araştırmak ve ulaşabilmek harika. Ama milyonlarca bilgiden doğru olanı analiz etmek zor... Gelen paylaşımların, bilgilerin doğruluğunu sorgulamak yok, sormak yok, eğer gruplar üzerinden haberleşiyorsak; içinde bulunduğumuz grubun amacına uygun mu demek yok, grup kurallarına bakmak yok, yazdığım nasıl anlaşılır demek yok, acaba şu anda bu grupta ne paylaşılıyor ben ne gönderiyorum demek yok... Kopyal-a-yapıştır...
Duymak, görmek, hissetmek yok... Acıları da sevinçleri de saniyeler içinde paylaşıyoruz, tüketiyoruz, kızyor, mutlu oluyor, sinirleniyor ve sürekli söyleniyoruz...
YAZ-GÖNDER
Sorular, sorunlar, eleştiriler... Çözümler, öneriler, hadi çalışalım, yapalım yok...
Yaz-Gönder, mümkünse cevabı da okuma...
Video mu geldi? İlet... Ne var içinde bakma... Birisi senin düşüncene uymuyor mu, ters bir şey mi söyledi, klavyenin ayarı yok ki... Yaz, yaz, yaz-gönder ve cevabı bile beklemeden koy tavrını çık gruptan...
Ya da klavye savaşlarını başlat.... Sen yaz o yazsın, okuyan diğerleri yazsın... Bir noktada konu bile unutulsun...
Bir gün unuttuklarımız, geride bıraktıklarımız sadece konu olmazsa? Ya bir gün; biz ekran ve klavyeler ile kopyala-yapıştır dünyasında yaşarken, sahip olduğumuz tek gerçek dünya ayağımızın altından kayıp giderse?
Bir noktada biz sorunlarımızı gerçekten çözmek yerine eleştiriler, korkular, şikayetler arasında gerçekten önemli olanı unutuyorsak?
Biz klavye-ekran ikilisi ile günden güne özgürleştiğimizi, sınırsızlaştığımızı düşünürken kendi dört duvarımızı yaratıyorsak?
Araştırmak, doğruyu bulmak yerine bize sunulan konuları ve sorunları yaşadığımızı fark etmiyorsak?
KAZANANI OLMAZ
En önemlisi; biz kelimelerin aslında saygıyı, sevgiyi, barışı, uzlaşmayı en önemlisi doğruyu ifade ettiği zaman dünyanın ve insanın daha iyi olacağını bir gün unutursak ne olur?
İletişim ve yeni dünya iletişim-siz'lik karşı karşıya mı gerçekten? İletişimin geldiği ve gideceği noktayı; gerçeği sadece gerçeği bulmak, ortaya koymak, çözümlere odaklamak için bir araç olarak kullanmayı unutuyor olabilir miyiz acaba?
Bir noktada, herhangi bir savaşın asla bir kazananı olmayacağını hatırlamayı başardığımızda ya çok geç kalmış olursak?