Önce; şu karşılaşmanın en tarihsel tarafı, altı kalın çizgilerle çizilmesi gereken, upuzun yıllardır Galatasaray'dan tek oyuncunun kadroda olmaması(!) Döndüm Andorra'ya... Çocukluk zamanlarımızda, yüzölçümü ve insan nüfusu olarak, Pireneler'in üstüne konuşlanmış ve de dünyanın en küçük ülkesi olarak öğretilirdi bizlere, coğrafya derslerinde... Düşünsenize; seksen milyona dayanmış bir ülke rakamıyla, seksen bine henüz ulaşan bir ilçeye karşı çıktık, dün akşam ki maça...
Yani; ağzımıza dilimize layık, tam bir 'atıştırmalık!' olarak gözüküyordu Andorra...
Kendimizi 'Eyalet!', rakibimizi 'Köylü!' olarak nitelendirdik ya ilk başlarda, kazın ayağı öyle çıkmadı işte!
UYUM SORUNU DİKKAT ÇEKTİ
Sürekli, karşı yarı alanda oynayan biz...
Topa sahip oranı olarak, müthiş rakam biz... En yüksek pas yüzdesi, yine biz...
Ama, rakip kaleci Gomez, kaç kez zor anlar yaşadığına bakarsak, böyle istatistiklere uymuyor yaşadıkları! İlk yarı boyunca gerçekleştiremediklerimizi sıralarsam; ilk evvel, sakız çiğnemeye başladık, yan paslarla! Kenarlara topu, hızlı bir biçimde aktaramadığımızdan, hücumcuları besleyemedik! Adamlar, topun her olduğu yerde biterlerken, bizden üç fazlası olarak gözüküyorlardı. Böylesi, eski İtalyan 'Katanaçyo!' usulü kapanan sistemlerin, kenar ortalarıyla çözülebileceğinin farkında olması gereken Şenol Hoca'm, koca kırk beşte, maalesef çözemedi şifreyi. Sorunun, ülke içinde fazla olan oyuncuların yüzünden, ülke dışındakilerin fazla birliktelikle olamamaları mı, bir türlü uyumu sağlayamıyor? Araştırmak gerek.
ÇOK GENÇ BİR TAKIMIZ
Çok genç bir takımız. Elbette zamanla herkesin, birbirleriyle olan karşılıklı yeteneklerini en kısa zamanda çözerek ve de kenar yönetimine fazla ihtiyaç duymadan, yaratacakları arkadaşlıklarla, başarıyı yakalayabilirler bence... Ozan Tufan'ın son dakika golü, elbette duygularımın depreşmesinin ana nedeniydi ama, son dakikaya kadar bize kabir azabı çektiren Andorralı'ların başını okşayalım bence...
O, itfayecinin... O, çöpçünün... Veya, kırk yaşında ki, kaptan bakkalın (!)