O akşam Galatasaray'ın maçı vardı, Atletico Madrid ile. GS formalı çok sayıda taraftar Zorlu'da yemek yiyordu, gelen giden Abdullah Bey'e selam verdi. Hal hatır sordu. Abdullah Bey hepsine teker teker başarı diledi. Çok samimi bir şekilde, GS'nin Avrupa başarılarının ülkeye katkısı olduğunu anlattı. Masadaki fanatik Fenerbahçeli bir arkadaşımız, "Yapmayın ama Abdullah Bey, başarı dilemeyin GS'lilere" deyince, hafiften kızdı. Söz döndü dolaştı ve mutlu bir evliliğin nasıl olacağına dayandı. Ay sonunda 50. evlilik yıldönümünü kutlayacak olan Abdullah Bey, hiç düşünmeden anlatmaya başladı. "Mutlu ve sağlıklı, huzurlu evliliğin anahtarı kadındadır. Benim ailemin mutluluğu karıma bağlıdır. Fedakar ve aile içinde yaşananları dengeleyen kadın, mutlu evliliğin anahtarıdır." Masadaki bazı hanımlar, "Aa ama erkek hiç mi fedakarlık yapmayacak" diyecek oldu. "Elbette yapacak" dedi Abdullah Bey, "Ama önce kadın; sonra erkek karısının kıymetini bilir, onun isteklerini karşılar, evine karşı hizmette kusur etmez, çocuklarına iyi bir baba olursa, o evlilik ömür boyu sürer." Haklıydı, uzun süren evliliklere bakacak olursak hep aynı sahneyle karşılaşırız. Önce kadın, önce dişi kuş yuvayı yapacak. Adam ona ayak uyduracak. Onun da ne kadar adam olduğu sonrasında belli olacak. Kadını yücelten, üzmeyen, yalan söylemeyen, aklı fikri başkalarında olmayan, iş ahlakına sahip, fikrine hürmet edilen, ilerleyen yaşına rağmen ergen gibi davranmayan erkek; fedakar karısıyla birlikte huzur içinde yaşayacak... Sonra saymaya başladım; Abdullah Bey bir, babam iki, amcam üç... Üçte kaldım