Yazıma ilginç bir nostalji ile başlıyorum.
Arka Pencere. Alfred Hitcock'un 1954 yapımı en bilinen filmlerinden. Vazgeçemediği oyuncu James Stewart'ı burada da görüyoruz. Filmdeki Lisa karakterini canlandıran daha sonra sinemayı bırakarak Monoca Kraliçesi olarak gönüllere taht kuran Grace Kelly de güzelliğiyle etkiliyor izleyenleri. Film fotoğrafçı Jeff'in yarış esnasında bir arabanın kendisine çarpmasıyla ayağının kırılıp eve kapanması ve sıkıntıdan dışarıdaki komşularının hayatlarını illegal olarak incelemesini ele alıyor.
Film genel olarak özel hayatın gizliliğini ve bu tabuyu yok sayan bir hayatı sorguluyor.
Ama günümüz zamanının kalitesine göre artık senaryosu basite indirgenebilecek eski bir yapım. Vazgeçemediğimiz, insanlık kadar eski bir duygu "Merak". Eskilerin deyimiyle insanın başına ne gelirse meraktan gelirmiş.
Doğruluğu tartışılır. Merak etmediğiniz bir bilgiyi öğrenemezsiniz. Araştırmadığınız konuların sonucuna varamazsınız. Hayatın içinde çok soru gizli. Her şey sanki bir sır perdesi. Belki de biz böylesini seviyoruz.
Kapalı kapılar arkasındaki anahtar delikleri hep bize cazip gelmiştir. Çok sevdiğim bir sanat müziği şarkısı "Sus sus sus kimseler duymasın" gibi daha niceleri.
ARKANA BAKMA
İşte size birçok örnek; Araka pencerenin çiçekleri sulanmalıdır. Arka kapı açık kalmamalıdır. Araka sokağımızdaki bakkal önemlidir. Kitabın arka sayfasında "bitti "' notu hüzünlendirir. Yola çıkarken annemizin "Aman arkana bakmayı unutma yol tenha maazallah" sözleri bizim için emir gibidir. Sanat yönetmeninin arka plan iyi olmadı, yeniden çekelim yankılamalarını yok sayamayız. Konserlerde, sanatsal gösterilerde arka sırada oturmak can sıkıcıdır.
Maratonlarda sporcuların bilgi yarışmalarında yarışanların arkada kalması kabus gibi bir şeydir. En sevdiğiniz kıyafetinizin arkasında defo varsa tüm zevkiniz kaçar.
Evlerimizin arka bahçeleri, odaları hep sığınağımızdır. Orada sırlarımızla baş başa oluruz. Peki arkada bıraktığımız anılar, yaşadıklarımız. Kaçımız tüm hayatını ezbere hatırlar. Bölük pörçük yaşam karelerimizden unutmak istediklerimiz.
'Arkana bakma hayat geçiyor' zaman kaybetme tesellilerimiz. Yaşlı ebeveynlerimize, misafirlerimize rahat ol arkana yaslan sözlerimizdeki sevgi ve saygı hislerimiz.
GEÇMİŞİ YOK ETME
Ah o terapistler. Geçmişimizi yani hayatımızın arkasındaki olayları yok etme çabaları. Oysa biz sırlarımızla ve acılarımızla varız ve olgunlaşıyoruz. Arkamızda bıraktıklarımız ya da bizi arkasında bırakanlar mı daha çok canımızı acıttı? Ağlattıklarımız mı yoksa bizi ağlatanlar mı daha çok üzer? Sevip de bize kavuşamayanı düşünmemiz mi? Yoksa bizim sevip de kavuşamadığımızı düşünmemiz mi kalbimizi daha çok incitir? Herkesin geçmişiyle bir yarası ve her yaranın bir kahramanı ve her kahramanın bir başkasıyla farklı yarası vardır. Pandora kutusu gibi birbirimize bağlıyız. Hepimiz aynı acıları değişik senaryolarla yaşıyoruz. Kulaklarımızı sağır eden bir senfoni gibi. Düşeriz, kalkarız, çırpınırız fakat kaçamayız. Peki! bizi yoran pişmanlıklarımız. Beynimizin işgal eden düşüncelerden nasıl kurtuluruz. Kendimizi gereksiz sahte cesurluklara teslim ederek suç mu işliyoruz? Hüzünler de güzeldir.
Çekilen çile, hüzün ve acı, insana kendini tanıması için önemli bir fırsat aslında. Hayatımızın çıkmaz sokaklarında unutulmuş adresleri aramayalım. Bir gün hiç birimiz olmayacağız. Kaç nesil bizi hatırlayacak.
En fazla üç diyelim. Ya sonrasında?
Kocaman bir hiçlik. Yok olmak ve hayatın içinde kaybolmak ürkütücü gelebilir.
Sonsuzlukta varacağımız nokta, arka sokakların birinde belki birinin hafızasında belleğinde kalmak. Hepsi bu kadar.
Yaşam dediğimiz bir yudum sevgi. Onu bile başaramıyoruz. İyi haftalar..