Yine mi elinde tablet? Biz hafta içi hiç vermiyoruz, hafta sonu da sadece bir saat... Çok zararlı çok... Cık cık cık...
Biliyor musun, biz fast food tüketmiyoruz. Şeker mi, asla... Okuma saatlerimiz var bizim evde, bu ay üç roman bitirdi kızım. 12-13 yaşa kadar çocuğunuz varsa bu tarz cümleleri duymuş olmanız büyük olasılık.
BİTMEYEN SUÇLULUK
Sizi kırdığını, çocuğunuzu utandırdığını fark etmeden, kendi mükemmel ebeveynliğini göstermenin gururu ile gözleri parlar söyleyenin...
Sizin açınızdan ise durum çok farklıdır tabi. İç sesiniz dışarı vuramadığınız cümleler söylemektedir o an: Yemin ederim, ben sandığın gibi kötü bir ebeveyn değilim. Tableti aldı eline ama şu an başka ne yapabilir ki zaten?.. Niye genelliyorsun, her zaman çocuğumun yanında mısın?
Elindeki hamburger de uzun aradan sonra alındı... Canı çekti, kıyamadım. Kitap okuma olayını bir türlü halledemedik... Aman Allah'ım, yoksa çok mu berbat bir anneyim? Boğazınızda düğümlenir bütün cümleler, dışarı çıkamaz...
Belki de o suçlulukla daha çok alır, daha çok verirsiniz evladınıza... Çocuğunuzu doyumsuzluğa bir adım daha ittiğinizi bilmeden...
Bilmediğiniz bir şey daha vardır: Karşınızdaki ebeveyn de iyi bir anne baba olduğunu en çok kendine kanıtlama derdindedir aslında... Bu konu, ebeveynlerin değersizlik duygularından başlayıp, çocuklarının üzerinden kendi özdeğerini arttırma isteğine kadar gidebilir. Elbette bu, psikolog ve psikiyatristlerin konusu... Eğitimci olarak değinmek istediğim ise, eğitimin ailede başladığı ve eğitimde tek doğrunun olmadığı...
YARATICILIK DEĞİŞTİ
Ebeveyn olarak hepimiz çocuklarımız için en iyisini istiyoruz. Bu zamanda anne baba olmak ise en zoru. Öyle büyük bir değişim içindeyiz ki... Dijital dünyanın zararları ile ilgili veriler henüz yok mesela elimizde. Çünkü çok yeni.
Aynı şekilde yararları ile ilgili de yok... Kimseyi model alamıyor, örnekler göremiyoruz... Asosyal çocuklar olacağını sandığımız ellerinden tablet eksik olmayanlar, bir bakıyoruz esosyal olmuşlar ve bunu gerçek dünyaya da taşımışlar.
Dijital oyunlardan hayal güçlerini geliştirecek zamanları yok dediğimiz çocuklar, bizim hayallerimizin çok üzerinde oyun yazılımları hazırlamaya başlamışlar, oyunlar içinde muhteşem şehirler kurmuşlar, çektikleri videolara metinler yazmışlar, bazıları yabancıların hazırladığı oyun videolarından dil bile öğrenmişler...
Nedense biz, kendi sınırlarımız içinde bunların hiçbirini yaratıcılık olarak görmemişiz. .. Biz anne babalara gelince, ilk yapmamız gereken rahatlamak... Sonrasında ise başka çocuklarla kıyaslamadan evladımızın yetenek ve eğilimlerine en uygun yaklaşım biçimini belirlemek...