Sınav öncesi ve sırasındaki stresten çok bahsedildi, bahsediliyor. 8. sınıf öğrencilerimiz geçen haftalarda girdikleri sınavdan önce , 12. sınıf öğrencilerimiz ve aileleri de bugünlerde bu konularda oldukça bilgilendiler, bilinçlendiler... Hiç değinilmeyen, değinildiyse de benim rastlamadığım bir başka stres daha var yavrularımızın omuzlarında:
Sınav sonrası stresi...
13-14 yaşında bir yıl boyunca, kendilerinden beklenmeyecek kadar büyük bir iradeyle hemen hemen tüm keyifli anlarından vazgeçerek sınava odaklanmış evlatlarımızdan bahsediyorum... Bir çok ailenin gıptayla baktığı, örnek gösterilen...
Bu evlatlarımız en az bir yıl hedeflerine odaklandılar. Bir çoğu daha da fazla... Bu öyle bir odaklanma ki, bu süre zarfında sosyal faaliyetlerini ya minimuma indirdiler, ya da tamamen rafa kaldırdılar...
Anne babalar da üstümüze düşeni eksiksiz yerine getirdik... Tüm şartlarımızı zorlayarak özel derslere, kurslara bütçe ayırdık... Çocuklarımıza söylemesek de yaptığımız fedakarlığın farkına varan gençler kendilerini başarılı olmak zorunda hissettiler, daha da çok çalıştılar.
Bazılarının çalıştıkça kaygı oranı da arttı...
Ve o büyük günde yine bazıları yoğun kaygıdan ya da başka bir sebepten beklendiği kadar başarılı olamadılar. Sonrasında ise kendilerine her türlü kolaylığı sağlayan, bu uğurda fedakarlık yapan ailelerine karşı suçluluk duygusuna boğuldular. Hayalini kurduğu okulların kendine şimdi uzak görünmesi de cabası tabi.
Üniversite sınavlarından sonra da aynı durumlar yaşanabilecek maalesef... Kimisi küsüyor, kapanıyor; kimisi de anne ya da babaya öfkesini yöneltiyor. Ortaya çıkan sonuç ne olursa olsun, yaşanan hayalkırıklığının altında çok büyük suçluluk duygusu da var... Harcanan emeklerin karşılığını verememenin suçluluğu. Hem kendine hem de aileye karşı... Üstelik ortada suç da yokken...
Biz yetişkinler bile kendi yaptıklarımızın dışındaki işleyen büyük planı çoğu zaman göremez iken, çocuklarımızdan her olayın içindeki hayırı hissetmelerini beklemek elbette çok da gerçekçi olamayacaktır. Ya da çabalarından dolayı onlarla duyduğumuz gururu anlatamayacağız bir türlü...
ÜZÜNTÜYE TAKILMAMALI
Önlerinde uzun bir yaz var...
Muhasebelerini ve yeni planlamalarını yapmaları için önemli bir dönem...
Bir de kendilerini geliştirebilecekleri, sosyalleşebilecekleri, farkındalıklarını yükseltebilecekleri kaçırılmaz bir fırsat...
Hem ebeveynler hem de öğrenciler için...
Tabii ki üzülecekler... Bırakalım üzülsünler... Üzülsünler ki, nerede hata yaptıklarını sorgulayıp gerekli dersleri çıkarabilsinler. Ancak sonrasında bu üzüntüye takılıp kalmadan hayatlarına devam etsinler... Buna da izin vermeli yani...
Doğru ebevenlik belki de, doğru izinler ve kısıtlamalar ile şekilleniyordur.
NELER YAPMALI
Neler mi yapmalı? Yarıyıl tatilinde birkaç öneride bulunmuştuk... Bulunduğunuz şehri tekrar ya da belki ilk defa keşfetmek, birlikte yemek yapmak, yeni yemekler tatmak, doğayla tanışmak, maç yapmak, çeşitli maçlara gitmek, müze ziyaretleri vb saydıklarımız arasındaydı...
Milli Eğitim Bakanlığı bu önerilere daha da fazlasını eklemiş...Mevsim meyvelerinin çekirdeğini ekin demiş mesela... Ne kadar basit değil mi? Bir o kadar da önemli...
Birlikte temizlik yapın demiş... Kız erkek hiç fark etmez, sizi ya da evdeki yardımcıları anlama ve başarabilme duygusunu geliştireceği muhakkak... Biz de söylemiştik, bakanlık da vurgulamış: Aile büyüklerini ziyaret etmeli yazın bol bol...
Bakanlığın listesi yaz boyunca rehberlik edebilir tüm ebeveynlere... Gerçek eğitim çoktan seçmeli sorularda değil yaşamı anlatan ve çocuklarımızı hayatın içine sokan bu önerilerde. Gerçek eğitim her yerde...