Pek çok konuda olduğu gibi, ne yazık ki çocuk yetiştirme konusunda da, bilen-bilmeyen herkes uzman. Mahalle kasabından komşu teyzeye kadar hem de. Gelin bugün gerçekten işin uzmanlarından birine, Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Uzmanı Dr. Veysi Çeri'nin anlattıklarına kulak verelim. Çeri'nin "Çocukların psiko-sosyal gelişimlerini nasıl destekleriz?" başlığı altında paylaştığı bilgilerden hiçbirine yabancı değiliz aslında ama hatırlatmakta ve en önemlisi uygulamakta fayda var:
■ Öncelikle çocuk bakımının sabır gerektirdiği akıldan çıkarılmamalı, çocuklarla iglili meselelerde kendimizi frenlemek, onların da fren sistemlerinin gelişimi için hayati önem taşır.
■ Çocuk bedeni nasıl yeme ve içmeye gereksinim duyuyorsa, ruhu da sarılıp sarmalanmaya ihtiyaç duyar. Fiziksel temastan sakınmayın. Küçük çocuklar başta olmak üzere onları sık sık bağrınıza
basıp sıkı sıkıya kucaklayın.
■ Çocukla göz kontağı kurarak konuşun. Tıbbi bir engeliniz yoksa çömelip onlarla aynı hizada konuşun.
Bu durum onların duygularını daha rahat paylaşmalarını ve sizinle daha sağlıklı iletişim kurmalarını sağlayacaktır.
■ Duygularınızı çocuklarla paylaşın. Onlara bazen mutlu, sinirli ya da üzgün hissettiğinizi ve nedenini söylemekten geri durmayın.
Ayrıca bu tür hislerle nasıl baş ettiğinizi de onlara gösterebilirsiniz.
■ Ne pahasına olursa olsun tutarlı olun. Tutamayacağınız sözü vermeyin. Verdiğiniz sözü ise tutun.
Unutmayın ki çocuklar, anne babalarının temsillerini ömür boyu içlerinde taşır. Sağlam ve kararlı bir iç dünya gelişimi için ebeveynlerin tutarlı olması çok önemli.
■ Bir konu ile ilgili konuşmadan önce açık uçlu sorular ile onların konuya bakış açılarını ve ne kadar bilgi sahibi olduklarını anlamaya çalıyşın. Bu durum birbirinizi anlamanızı kolaylaştıracaktır.
■ Çocuklar çok meraklı ve de iyi gözlemcilerdir. Yakınınızda olmadıkları zamanlarda bile davranışlarınıza dikkat edin. Birçok ebeveynin, çocuklarını hiç ummadıkları anlarda kendilerini gözetlerken bulduklarını hatırlatmak isterim.
■ Sözlerinizle değil; doğru tutum ve davranışlarınızla yol gösterin.
Çünkü çocuklar daha çok bakarak ve örnek alarak öğrenir.
■ TV, telefon gibi cihazların dışarıda tutulduğu ailecek oturup sohbet ettiğiniz ya da oyun oynadığınız 'aile vakti'niz olsun. Çalışmalar, sırf akşam yemeğini bile birlikte yemenin, çocukları bazı psikiyatrik hastalıklarla uyuşturucu madde kullanımından koruduğunu ortaya koymuştur.
KİMSEYE ÇOCUĞUNUN YANINDA DERS VERİLMEZ!
Toplumca bayılıyoruz ders vermeye, bilgi satmaya... Hele ki karşımızda, söylediklerimizi (sırf nezaketten) ilk kez duyuyormuş gibi sessizce ve sabırla dinleyen biri varsa 'cahil cesaretimiz' katlanarak artıyor. Bir kurumda müdür hanımefendi. Tanışma esnasında yanımdaki oğlumu göstererek "Birinci sınıfa gidiyoruz" dedim. demez olaydım! Kaşlarını birer metre havalandırarak, soru ve hayret karışımı bir edayla "Gidiyoruzzz" dedi. Sakinliğimi bozmadan "E tabii ki, doğrusu 'Gidiyor' olacaktı. Ağız alışkanlığı işte" falan deyip geçiştirmek zorunda kaldım. Ama içime de dert olmadı değil. Yanımda oğlum olmasaydı, şunları söylemek isterdim hanımefendiye: "Basit bir ifade hatasını düzeltiyorsun da, bunu çocuğumun yanında yaparak bana, benim bilgime olan güvenini sarsman ne olacak? Benimki hata ise seninki ne? Ayrıca ilkokul birinci sınıftan bahsediyoruz. Bunu yaşamış her anne bilir ki, durum aslında tam da 'Birinci sınıfa gidiyoruz' durumudur." Haksız mıyım?