En güzel şeyler bile, bir gün bitmeye mahkumdur.
Ne yaparsanız yapın, tükenen bir duygunun peşinden koşturamazsınız.
Hayatın akışına karşı duramıyorsunuz.
Dostluklar, arkadaşlıklar ve aşka dair yüreğinizde hangi duygular varsa sımsıkı sarıldığınız, "asla" dediğiniz her şey buhar oluyor. Her emek kendi döngüsünde bir başka emeğe kucak açabiliyor.
Yeni başlangıçlar heyecan vericidir çoğu kez. Zannedersiniz ki, "Bu defa her şey daha güzel olacak'.' Bir gün hepimiz birbirimizi son kez göreceğiz. "Son kucaklaşmalar, el ele tutuşmalar, sarılmalar, öpüşmeler.." Biz bunların ne zaman gerçekleşeceğini asla bilmeyeceğiz.
Yaşamın bize oynadığı garip oyunlardan biridir gizli vedalaşmalar. Üzerinden yıllar da geçse, yaşanmışlıklar hep canlıdır. Vedalar zordur. İçimiz acır, kalbimiz kanar. Yeni başlangıçlar heyecan verici olsa da; alışkanlıklarımızdan kopmamız kolay değildir. Sarmaş dolaş olduğumuz duygulara güle güle demek hiçbir baba yiğidin harcı değildir. Hani yabancı filmlerde görürüz yakından hiç şahit olmadım.
Birisi vefat eder ve aile bireyleri cenaze sonrası parti verir. Sevdiklerini neşe içinde uğurlarlar. Gittikleri dünyada "mutlu olsun" inancı vardır. Mevlana'ın bir sözünü çoğumuz biliriz.
"Ölüm günüm, düğün günümdür" diye.
HİKAYENİN EKSİK PARÇASI
2021 yılı acı bir aşk gibiydi. Ne sevildik ne de sevilebildik. İçinde her şey vardı. Zorlu bir yılı geride bıraktık. Kazançlar ve kayıplarla dokuduğumuz üç yüz altmış beş günü bir dakikada kapıdan uğurlarken, koşturmaca içinde herkes kendi hikayesinin eksik kalan parçalarını yeni bir yıla taşımanın heyecanını yaşıyor.. Ümitler tükenmiyor.
Tükenmesin de..
Yaşam gelecekle şekilleniyor.
Güzellik ve iyilik temennileri açtığımız beyaz sayfanın kenar süsleri gibi..
Hayat dediğin en fazla 80 yıl.. Bu zamana kaç kış, kaç baharı sığdırabiliriz ki.
Üstelik bu yılların sağlıklı ve huzurlu geçmesi gerekir ki; bu hayata veda ederken geride güzel şeyler bırakalım.
An'lar çok önemli. Hiçbir şeyin tekrarı yok. Japonların bir atasözü beni çok etkiler:
"Hayat ırmağında iki kez yıkanamazsınız". Yaşamı yudum yudum içimizde hissederek yaşayalım.. Ötesi yok. Olmayacak..
GEÇMİŞ YA GEÇMEMİŞSE...
Hiç sevmediğim "Hoşçakal" sözcüğüne ne çok ayrılıklar yüklemişim. Saymaya başladığımda, yükünü kaldıramaz hale geldiğim anlar oldu. Dünlerimizin ayrılık düğümleri.. Ayıkla, ayıkla bitmiyor. Unutamadıklarımız.
Hatırlamakta zorlandığımız geçmiş yumaklar.
Adı üstünde en çok kullandığım kelime "geçmiş"... Peki ya geçmemişse, geçmiyorsa.
Yaşantımızdaki insanlara her gün son defa görüyormuşuz gibi davranalım...
Belki gerçekten son görüşümüzdür. Geçenlerde bir arkadaşımla karşılaştım yolda. Ayak üstü havadan sudan konuşurken; ortak dostlarımızdan birinin vefat ettiğini duyunca dondum kaldım. Oysa daha iki ay önce "Arayı fazla açmayalım, daha sık görüşelim, konular bu kadar birikmesin" dediğimizi hatırlıyorum..
Şimdi o yok ve artık onunla konuşacağımız konular da yok.
Koskoca bir 2021 yılı uçtu gitti. Bir daha aynı yıl olmayacak.
Kırılsak da, öfkelensek de, 2021 yılı geçmiş oldu. Ancak gelecek nesiller tarih kitaplarında okuyacak.
Bizim, yaşadıklarımızı oralardan öğrenecek. Ve biz hiç bilmeyeceğiz. Çünkü bu dünyada olmayacağız..
Hoşgeldin 2022 yılı. Seni umutla bekledik. Yarınlarımızı seninle yazacağımız satırlarımızda sevgi ve barış olsun. Yepyeni bir dünyaya hep birlikte el uzatalım.
Dünyanın yaşadığı gözyaşları bitsin artık.
Senden fazla bir şey istemiyoruz. Sadece sevgi, barış ve huzur.. Gerisi, başı sonu belli olmayan, yalan bir hikaye.. İçinde kaybolduğumuz, uçsuz bucaksız bir boşluk. Umutlarımızın gerçekleştiği sevgi dolu bir yıl diliyoruz.
Kardeşliğin doğduğu, sevgilerin birleştiği, belki durgun, belki yorgun, yine de mutlu, yine de umutlu, yine de sevgi dolu nice yıllara!
Anonim