Uzun zamandır ilk kez hiçbir şey yazmak gelmiyor içimden... Bu günler, bu acılı, bu yürek yangını günler, lanetli terörün kahredici ateşini içimize saldığı bu günlerde ne yazılır ki? Ne söylenir? Üstelik ne söyleseniz bir tarafa çekilir. Kişi her zaman, inanmak istediği şeylere kanıt arar çünkü. Oysa mutlu olmanın tek yolu, haklı olmaya çalışmak değil, insan olmaya çalışmaktır.
Böyle önemli olayların, travmaların sonrasında, memleket bir büyük turnusol kağıdına dönüşür. Bazıları, şiddetin bu toplumda niye hiç bitmeyeceğini bize her fırsatta kanıtlar. Bayram olur, en büyük bayrağı o paylaşır sosyal medyada. Altında milliyetçi sözler. Cuma olur, kandil olur; bu diyanet işleri başkanına döner. Hayırlı Cumalar'dan girer, sahabeden çıkar. Yaz olur, en iyi beach club'lardan selfie yapar. Tabağındaki şekilli yemeğin de fotoğrafını paylaşır. Maçta takımı yenilir, hemen teknik direktöre bağlar, ne olması ne olmaması gerektiğini bir güzel açıklar. Gereken yerlere ayarı verir, fırçayı kayar.
Mültecilerin karıştığı bir olay duyulur, dış politikaya soyunur. Artık arada kim kaldıysa! Verir veriştirir. Zaten bu Suriyeliler'den de bize neyse? Çocuk ölür. Çocuk cesedi vurur kıyıya. En büyük insanlık gönüllüsü bu olur. Akbabalar gibi çöker merhumun başına. Bölgesel bir gerginlik, çatışma olur. Bu durur mu? Malkoçoğlu olur, Polat Alemdar olur, vurur keser. Şanlı ecdadımızla başlar, 'ah vereceksin şimdi bunları elime' ile bitirir. Terörist öldürülür, onun da fotoğraflarını paylaşır, hesapta 'milletin içi soğusun' diye, ağıza alınmayacak küfürleri, pozisyonları sıralar.
Ölüm duyarlılığını kullanan bu trend avcısı, hep kendi çıkarının peşindedir. Şiddetten ve kandan beslenen, 'legal' ya da 'toplumun ekserisi tarafından kabul görmüş' bir yırtıcılar sürüsü ile yaşıyoruz ne yazık ki... İçlerinde saklı kalmış, görücüye çıkarılmaktan çekinilen şiddet duygusunu, barış zamanında maçlarda, savaş zamanında çatışmada serbest bırakan bir azgınlıktan bahsediyoruz. Bu kişi özünde aynıdır, sadece tarafı değişir, dolayısıyla maskesi, kimliği, statüsü de. Bugün karşınıza terörist olarak çıkar, yarın güvenlik gücü, ertesi gün mobbing yapan müdürünüz, beriki gün tecavüzcü. Ölümün ve öldürmenin tek kabul edilebilir tarafı, nefsi ya da vatanı müdafaadır. Bunun ötesi, çakalla çakal, köpekle köpek olmaktır.
Sosyal medya, içimizdeki canavarların en sıradanından en yetkilisine, makam mevkii sahibine kadar teşhirine de yarar. Madenci olur, yedi kat toprak altında kalır eziliriz biz. Anasından yeni ayrılmış Memed oluruz, hain pusuda can veririz. Zavallı mülteci çocuk olur, suda boğulur, karaya vururuz. Yine de yaranamayız akbabalara. Çünkü onlar, ölü bedenler üzerinden geçinen, ikbal sahibi olan, siyaset yapan, kendi davasını ölüm üzerinden kanıtlamaya çalışan leşcil canlılardır. Çünkü onlar, üzerinde yaşadığımız vatanın, toprağın ana bileşenini, kimyasını anlayamamışlardır. Çünkü onlar Aşık Veysel'i, onlar Yunus'u, onlar Mevlana'yı, onlar Hacı Bektaş'ı, onlar altında gölgelendiğimiz, birleştiğimiz 'insan şemsiyeleri'ni kavramamış ama sadece birer aforizma, işlerine yarayacak birer kaldıraç olarak kullanmış fırsatçılardır. İki şartta kıymetlisin burada. Dirin laf yapacak, ölün prim yapacak. Ortadoğu, ölüsü dirisinden kıymetli insanların coğrafyasıdır çünkü.