Başarma isteği... Hatırlayabildiğimiz ilk anılarımızda bile yeri olan, davranışlarımızı hatta amaçlarımızı belirleyen o arzu. İlk oyunlarımızda dahi motivasyon kaynağımız, sonrasında ise yaşamımızın en temel belirleyicilerinden. Kimi zaman işte, okulda, evde; bazen de ilişkilerde sosyal hayatta başarının peşinde değil miyiz? Başarma arzusu hayattaki amaçlarımızın aracı aslında.
Farklı konularla uğraşırken bile ortak nokta hepsini ayrı ayrı başarma isteğimiz yani. Hedeflerimiz hayata bakışımız birbirimizden farklı olsa da; ebeveynlikten tutun da gündelik işlere, sosyal sorumluluklarımıza, işyerindeki büyük projelere kadar çok geniş yelpazedeki görevlerimizin hepsini tek tek başardıkça hayatımızın ve dokunduğumuz yaşamların anlam kazanmasını bekliyoruz.
Sonrasında başarının mutluluğunu yaşayacağız derken, maalesef tadını bile çıkaramıyoruz. Çünkü o ünlü atasözünde söylendiği gibi meyve veren ağaç taşlanıyor... Zavallı ağaç, vitamin deposu sağlıklı meyveler üretmenin bedelini taşlanarak ödüyor yani. Bazen de dalları kırılarak.
Kolumuzun kanadımızın başkalarınca kırılması gibi. Benliğimizi inciten taşların hedefinin meyveler mi yoksa direkt kendimiz mi olduğunun bile ayrımına varamıyoruz çoğu zaman.
Yaralarımıza rağmen doğrulup yolumuza devam etmenin yöntemini ise buluyoruz mutlaka. Ancak iyileşmek veya korunmak için harcadığımız enerjiyi plan ve projelerimizde kullanamamaya da hayıflanıyoruz diğer yandan... Boşa harcadığımız enerjiye üzülüyoruz yani. Elbette bu saldırıların hiçbiri hevesimizi kırmamalı.
Hangi ağaç taşlandığı için meyve vermekten vazgeçer ki sonuçta?
MOTİVASYON SEBEBİ
Hatta yaralarımız, incinmişliklerimiz motivasyon sebebimiz haline gelebilmeli. Başladığımız işi, onca engele rağmen tamamlamanın hazzına da varabilmeli en sonunda.
Her deneyimin acı da olsa güçlendirdiğini unutmamalı. Artık sıkça yakın ve uzak çevrede, bazen de kendimizde görüyoruz ki, potansiyel arttıkça atılan taşların boyutu da büyümekte. Sonuçta ünlü tabirle, acı yoksa kazanç da yok...Ve maalesef bu cümle gittikçe daha çok hayatın gerçeği haline gelmeye başladı. Halbuki acısız hep birlikte kazanabilirdik: Eğer birlikte hareket etmeyi, birbirimize destek olmayı öğrenebilseydik; her iki tarafın da aynı anda kazanabileceğini bilseydik; engel olmalara harcadığımız enerjiyi başarıya ortaklık için sarf edebilseydik; başkalarının üzerine basarak değil omuz omuza vererek ilerlenebileceğini görseydik...
ENGELLERİ BASAMAK YAPMAK
Haksızlığın en büyüklerine maruz kaldığınızı düşündüğünüz anlarda unutmayın ki, büyüyorsunuz ya da size haksızlık edenlerden çok daha büyüksünüz. Emin olun bu, kibir olmayacaktır.
Sonuçta adalet anlayışınızı kendiniz için de işletmeli ve kendi hakkınızı vermelisiniz. Meyveniz ne kadar çoksa, atılan taş o kadar fazla. Üstelik amaç meyve yemek de değil. Size haince saldırılan bu zamanlarda size destek olanlar ile güç bulabilir, bazı zamanlarda ise yalnız da kalabilirsiniz. Eğer doğru yoldaysanız tek başınıza görünseniz dahi asla yalnız değilsinizdir aslında.
Çünkü, bilirsiniz ki, her yalan bir gün ortaya çıkacak, her iftiracı kendi çamurunda debelenecek...
İlahi adaletin varlığı ve hedeflerinizin yüceliği sizi vakarlı ve dik duruşlu kılacak yani. Yol ne kadar zorluysa, engelleri aşmakta o denli kararlı olmalı... Önümüze çıkan engelleri basamak yapmayı bilmeli...
Ve hep hatırlamalı: Çok kısa olan bu hayatı paylaşmak için aslında hiçbir engel yok...