Sanırım dünyadaki silahların en masumudur.
Kazık kadar oğlu kendisine hakaret ettiği için ayağındaki naylon terliği fırlatan anne az kalsın ceza alacaktı!
Kazık kadar lafını hakaret olsun diye söylemedim, TDK sözlüğünde de var; kocaman olmuş, büyümüş demektir. Anneler çocuklarını böyle söyleyerek sever de ayrıca. Vay arkadaş! Muassır medeniyet seviyesi bu olsa gerek...
GELİŞTİK Mİ ŞİMDİ?
Kırk yıl düşünsem ki kırk yıldır aralıksız düşünmekteyim; bir annenin evladına atacağı terliğin silah sayılacağı aklıma gelmezdi.
Yani bizim coğrafyada... Elin gelişmiş ülkesinde, evladına yüksek sesle konuşsan, alır götürürler. Bizde çocuk demek, evire çevire dövmek demektir. Anneden dayak, babadan tokat yemeyen var mı aramızda?
Yeni jenerasyon (çok hak etse de) dayak yemiyor olabilir, yeni moda ebeveynler çocuklarını yetiştiremedikleri gibi, adam gibi eğitemiyor da; çocuk dövmek bir sanattır ayrıca. Evlatlarına istemedikleri tişörtleri bile giydiremiyor günümüz annesi, buna da "çocuğum çok kişilikli" diye bir kılıf uydurmuşlar, tıpkı asosyal çocuğa "bilgisayar kurdu" dedikleri gibi. Ben anne terliğinden yanayım şeklimi belli edeyim de ilk cümleden, gerilmeyelim. Terlik fırlatmak ve çoğunda isabet ettirememek seven bir annenin refleksinden başka nedir ki?
EN İYİ TERLİK ATANI SEÇELİM
Hem hımbıl gibi yerinden kımıldamayan çocuğa bir hareket imkanı sağlar, terlik fırlatma çocuk dövme sanatının en narin öğesidir.
AVM'lerde, pazarda, sokakta, çocuğunu tokatlayan çok kadın gördüm ben. Dövmek ne kelime, işkence eden, zincire vuran, üvey baba/anne elinde harap olan çocuklar yok mu? Özbeöz akrabası tarafından cinsel istismara uğrayan çocuk yok mu? Peh, terlik fırlatmak suç sayılmış.
Terlik fırlatan annelerin eli öpülür arkadaş; hem de kadıncağız plastik terlik fıtlatmış.
Yo buna izin vermeyelim, edepsiz, ahlaksız, vicdansız çocuk yetiştiren anne, suç işlemiş sayılsın. Hatta yılın en iyi terlik fırlatan annelerini seçelim; valla...
GÜLE GÜLE PAŞAM
Okudum ve inanamadım. Gözyaşlarıma engel olamadan ve klavyeyi zor görerek yazıyorum bu satırları. Ergun Ulcay, benim Yeni Asır'da çalışmaya başladığım ilk gün tanıdığım ve çok sevdiğim bir abimdi. Henüz bir stayjer olarak geldiğim gazetemde, "Şöyle göreceğim bir yere otur, sen zarif bir kızsın ezmesinler seni" diyerek bana arka çıkan, fotoğraf çekmeyi, kadrajı, karanlık odayı öğreten meslek büyüğümdü.
Öyle çok emeği var ki üstümde; şahane zamanlardı. Muhabirliğe taptığım yıllarda, haberden gelip de çektiğim diaları Ergun abimin masasının önündeki ışıklı masaya koyardım.
Hangi kareyi seçeceğini de öğrenmiştim bir zaman sonra. "Sen var ya, çok yeteneklisin, hepsi birinci sayfalık" derdi, içim erirdi. Nur içinde yatsın, hiç unutmayacağım, 90'ların efsane fotoğraf editörü canım Paşam.
Sen de gittin, ne çok "az" kaldık...