Bir sabah, kentin çeperinde yavaşça uyanan bir pazar yerinde yürüdüm. Tezgahların arkasında elleri çatlamış kadınlar, başında yıpranmış fötr şapkasıyla mırıldanarak çay içen bir adam, ayakkabılarının ucundan dünyayı izleyen çocuklar... Hepsi sıradan görünüyordu. Ama işte o sıradanlığın içinde bir tılsım vardı: Güzellik. Çiğnenmiş zamanların, örselenmiş hayallerin içinden hala parlayan bir şeydi o. Göze değil, ruha değen bir şey. Çünkü güzellik, sandığımız gibi vitrinde durmaz. O, yaşanmışlığın izinde gizlidir. Ve şunu unutmamak gerekir: Herkes güzeldir. İnsan, başka bir insanın gözyaşına dokunabildiği ölçüde güzeldir. Ve her insan, bir başkasına dokunma kapasitesiyle kıymetlidir.
YÜZDEKİ ÇİZGİLER
Birçok insan, aynaya her sabah "nerem eksik" diye bakarak başlar güne. Saçını, burnunu, göz altını, vücudunu didik didik eder. Oysa o aynada gördüğü, zamanın onu ne kadar sevmeye çalıştığının kanıtıdır. Çünkü zaman, sevdiğini işaretler. Yanaklarına bir gamze koyar, gözlerinin kenarına küçük kırışıklıklar yerleştirir; yaşanmışlıkla süsler onu. Güzellik, bir filtreyle değil; cesaretle bakıldığında görünür. Kendine dürüst olabilmekte, olduğu haliyle var olabilmekte saklıdır. Bir yüz düşün. Solgun belki, ama gülümsediğinde karşındakine huzur veren...
Bir ses düşün. İnce, titrek, ama içtenlikle "hoş geldin" diyebilen... Bunlar estetikten değil, yürekten doğan güzelliklerdir.
SEVGİYLE BAKMAK
Kimine göre güzellik bir oran meselesidir: burnun uzunluğu, gözlerin rengi, belin inceliği... Ama güzellik, matematik değildir. O bir bakışın içindeki sıcaklık, bir kelimenin içindeki merhamet, bir dokunuşun ardındaki niyettir. Bazı insanlar, ilk bakışta güzeldir. Parlak, dikkat çekici. Ama zamanla söner o ışıltı, çünkü derinliği yoktur. Bazıları ise ilk başta sade görünür, sessiz, hatta silik. Ama tanıdıkça büyür, derinleşir, sizi içine alır. Çünkü onların güzelliği kök salmıştır. Ve bir çiçek ne kadar derinse, o kadar sağlam açar. Birini gerçekten sevdiğinizde, onun yüzünde daha önce fark etmediğiniz güzellikleri de seversiniz. Gözlerinin içine düştüğünde, onun nasıl baktığını fark edersin. Göz kapağındaki yorgunlukları, alnındaki çizgileri bile başka görürsün. Onlar artık estetik kusur değil, bir ömrün tanıklarıdır. Ve işte o an anlarsın: Güzellik, bakılanda değil sadece, bakanda da filizlenir.
BİR TAVIR
Bir kadın düşünün. Rüzgarda saçlarını toplamaya çalışırken çocuğunun montunu omuzuna atıyor. Gözleri yorgun ama sabırlı. Kimse onu reklam afişlerine çıkarmaz, kimse ona "kusursuzsun" demez belki. Ama o, bir hayatı omuzlarken bile incelikten vazgeçmeyen tavrıyla güzeldir. Bir adam düşünün. Düşe kalka büyüttüğü bir işin başında. Belki elleri nasırlı, sesi sert. Ama işçisinin çocuğu hastalanınca maaşını erkene çeken, bir başkasının yükünü paylaşan bir adam. Onun güzelliği giyimde değil, adalette saklıdır. Güzellik; iyi olmak, dürüst olmak, vicdanlı olmaktır çoğu zaman. Ve kim ne derse desin: En kalıcı güzellik, karakterde gizlidir.
HERKES IŞIĞINI TAŞIR
Dünya, farklı seslerle, renklerle, yüzlerle güzelleşir. Her insan kendi ışığını taşır. Ve o ışık, kimseninkine benzemez. Bazısı mum gibi yanar: Sessiz, dingin, sabit. Bazısı kıvılcım gibi parlar: Kısa ama etkileyici. Bazısı gün ışığı gibidir: Herkesi aydınlatır ama kendi gölgesinde yanar. Bazısı ay ışığı gibi dokunur: Soğuk sanırsın ama gecenin tam ortasında içini ısıtır. O halde kimseye "Sen çirkinsin" deme hakkımız yok. Çünkü belki de biz, onun ışığını henüz görememişizdir.
Güzellik şehir ışıklarında değil sadece...
Köyde, tarlada elleri toprağa bulanmış kadınlarda...
Bir mendil satarken usulca "kolay gelsin" diyen çocuğun utangaç gülüşünde...
Sokakta babasının ayakkabısını giyip yürümeye çalışan bir oğlanın tökezleyişinde...
